Subacromiaal Impingement Syndroom: de Identificatie van etiologische Mechanismen

Het subacromiaal impingement syndroom (SIS) is de meest voorkomende pathologie
van de schouder in de eerste lijn. Acromionplastiek is, als de belangrijkste
chirurgische behandeling van SIS, een van de meest uitgevoerde orthopedische
operaties.

De etiologie van de primair SIS is niet duidelijk, maar de chirurgische
behandeling is in de eerste plaats gericht is op het extrinsieke
ontstaansmechanisme zoals beschreven door Neer in 1972: het anterolaterale deel
van de acromion beklemt op pijnlijke wijze de subacromiale weefsels, en moet
derhalve worden verwijderd. Desalniettemin worden zeer variabele resultaten van
deze regelmatig uitgevoerde procedure beschreven (succesvol bij 48-90 % van de
patiënten), en zijn er veel publicaties van succesvolle (conservatieve)
behandelingen zonder het wijzigen van de coracoacromiale vorm.

Er is veel discussie over de etiologie van SIS. Verschillende mechanismen zijn
beschreven, waaronder vernauwing van de subacromiale ruimte veroorzaakt door
(relatieve) craniele translatie van de humerus, glenohumerale instabiliteit,
scapula dyskinesie of intrinsieke mechanismen, zoals primaire degeneratieve
tendinopathie van de rotator cuff.

In theorie kan impingement ("vernauwing van de subacromiale ruimte') worden
veroorzaakt door verschillende mechanismen. Onze hypothese is dat het extrinsic
mechanisme slechts geldt voor een subgroep van patiënten; klachten van SIS
kunnen worden veroorzaakt door:
1) een pathologisch bewegingspatroon van humerus en scapula, veroorzaakt door
een verstoord spieren-krachten evenwicht, leidend tot craniele translatie van
de humerus t.o.v. de scapula en het acromion, of
2) vernauwing van de subacromiale ruimte ten gevolge van anatomische variaties
(zoals type III (hooked) acromion), of
3) een subacromiale ontstekingsreactie (bijv. ten gevolge van micro-traumata),
of
4) secundaire aan een aangrenzende pathologie (zoals acromioclaviculaire
artrose).

Organisatie van de afzonderlijke etiologische mechanismen voor symptomen
klinisch gediagnosticeerd als SIS, in identificeerbare subgroepen van patiënten
(relatieve cranialisatie van de humerus, structurele subacromiale vernauwing,
subacromiale ontstekingsprocessen, secundair aan andere primaire ziekten), ter
verbetering van de diagnostische en therapeutische strategieën van SIS, door
middel van het ontwerpen van concept diagnose- en behandeling- stroomdiagrammen
voor elke subgroep.

Observational cohort study

Patiënten ondergaan standaard behandeling en diagnostiek voor schouderklachten,
inclusief een standaard MRI-arthrogram en röntgenfoto's.

Patiënten ondergaan een subacromiale injectie met Lidocaïne voor een van de
biomechanische testen in het LUMC.

Er worden 5 extra röntgenfoto's gemaakt: anterioposterior (AP) röntgenfoto's
met het uitoefenen van een adductie- en een abductiekracht tegen een
krachtsensor, en in rust. Zowel van de aangedane als van de gezonde schouder.

Na intake, zal het onderzoek in het LUMC schouderlaboratorium ongeveer twee uur
in beslag nemen. Het invullen van vragenlijsten (thuis of in het zieken huis),
duurt per keer (4x) 15 minuten.

In de 3 onderzoeksgerelateerde follow-up momenten, zullen patiënten alleen
worden onderworpen aan de vragenlijsten (30 minuten in totaal).

Een potentieel voordeel voor patienten, is de beschikbaarheid van grondig
onderzoek (incl standaard beeldvorming) op relatief korte termijn, en de
langere termijn follow-up. Het doel van deze studie is bovendien het genereren
van handvatten die moeten leiden tot effectievere diagnose-en
behandelingsstrategieën, en het voorkomen van onnodige operaties in de
toekomst.