Rechter ventrikel dysfunctie bij tetralogie van Fallot: inhibitie van het Renine-angiotensine-aldosteron-systeem

De prevalentie van volwassen patiënten met een congenitale hartafwijking is de
laatste decennia toegenomen, door verbeteringen van hartchirurgie. Een groot
deel van deze patiënten heeft te maken met rechter ventrikel druk- of
volumebelasting, voornamelijk veroorzaakt door restafwijkingen na hartchirurgie
op kinderleeftijd. Langdurige volumebelasting van het rechter ventrikel kan
uiteindelijk leiden tot symptomatisch rechter ventrikel falen in de meerderheid
van deze jonge volwassenen. Hierdoor is goede controle en adequate en
evidence-based farmacologische therapie om morbiditeit en mortaliteit te
verminderen in deze jonge populatie belangrijk.
Het renine-angiotensine-aldosteron systeem (RAAS) is geactiveerd bij patiënten
met hartfalen, onafhankelijk van welk ventrikel (links of rechts) is aangedaan.
angiotensine-converterend-enzym (ACE) remmers en angiotensine receptor blokkers
(ARB's) zijn medicijnen die aangrijpen op het RAAS. Eerder hebben grote studies
aangetoond dat het gebruik van angiotensine-converterend-enzym (ACE) remmers
een gunstig effect hebben bij patiënten met verworven linker ventrikelfalen.
ARB's hebben een vergelijkbaar effect als ACE remmers bij verworven hartfalen,
maar staken van medicatie door bijwerkingen zoals hoesten komt minder vaak
voor. De huidige richtlijnen adviseren het gebruik van RAAS inhibitoren bij
rechter ventrikel falen bij volwassen patiënten met een congenitale
hartaandoening. RAAS inhibitie bij rechter ventrikelfalen bij volwassen
patiënten met een congenitale hartaandoening is onvoldoende onderzocht. Daarom
zetten we deze studie op met als hypothese dat RAAS inhibitie een gunstig
effect heeft op de rechter ventrikel functie bij volwassen patiënten met
verminderde rechter kamerfunctie bij Tetralogie van Fallot.

het verbeteren van de rechter kamerfunctie bij volwassen patiënten met
verminderde rechter ventrikelfunctie bij tetralogie van Fallot

Een prospectief, multicenter, dubbelblind, gerandomiseerd,
placebo-gecontroleerde klinische studie. Follow-up duur twee jaar.

Na randomisatie ontvangt een groep (n=60) 150mg losartan eenmaal daags gedurende 2 jaar. De andere groep gebruikt placebo in dezelfde dosering.

alle onderzoeken, met uitzondering van venapuntie, zijn non-invasief en
risicoloos. De belasting van de patiënten bestaat voornamelijk uit de tijd die
de onderzoeken kosten. Zoals: anamnese en lichamelijk onderzoek (15 minuten);
kwaliteit van leven vragenlijsten (15 minuten); laboratorium onderzoeken (6x
bloedafname, totaal ongeveer 90cc bloedafname); inspanningsonderzoek (1 uur);
MRI-hart (45 minuten).
Bijwerkingen van losartan zijn beperkt en bestaan uit duizeligheid door
hypotensie, afname van nier- of leverfunctie en hyperkaliemie.
We verwachten geen verandering of een toename van de rechter ventrikelfunctie
in de losartan groep gedurende de follow-up duur van twee jaar, dit zou deze
jonge populatie erg ten goede komen.