Hartritmestoornissen bij het Dravetsyndroom

Het Dravet-syndroom is een ernstig epilepsiesyndroom dat gekenmerkt wordt door
moeilijk behandelbare epilepsie en een ontwikkelingsachterstand. Het heeft een
hoge mortaliteit. De meeste overlijdens zijn plotseling en onverwacht. Dit
wordt in de literatuur Sudden Unexpected Death in Epilepsy ofwel SUDEP genoemd.
Hoe SUDEP onstaat is onduidelijk. Er zijn geen maatregelen bekend om SUDEP te
voorkomen. Aanvallen spelen een rol maar de precieze mechanismen kunnen per
geval verschillen. Om SUDEP beter te begrijpen zullen wij ons richten op één
specifieke doelgroep: het Dravet-syndroom. Hier is een aantal redenen voor: (1)
SUDEP komt bij Dravet-syndroom vaker voor dan bij andere epilepsiesyndromen van
vergelijkbare ernst, (2) het Dravet-syndroom heeft een duidelijke genetische
oorzaak: meestal wordt een afwijking gevonden in een gen dat codeert voor een
natriumkanaal, (3) deze natriumkanalen worden niet alleen in de hersenen maar
ook in het hart gevonden.
Het is daarom denkbaar dat het Dravet-syndroom tot hartritmestoornissen kan
leiden. Dit is bij mensen echter niet onderzocht. Bij diermodelen zijn die
gegevens er wél: natriumkanaalafwijkingen leiden bij muizen tot vroegtijdig
overlijden door hartritmestoornissen na een aanval. Deze ritmestoornissen
ontstonden bij mutaties van het natriumkanaal in de hersenen en bij mutaties in
het hart: veranderde prikkelbaarheid in de hersenen en het hart konden
onafhankelijk van elkaar leiden tot SUDEP.

Het is ons doel om te kijken of patiënten met het Dravet-syndroom vaker
hartritmestoornissen ontwikkelen bij een aanval. Om dit te bereiken willen we
bij zoveel mogelijk Dravet-patiënten aanvallen meten. De verkregen meting van
het hartritme zullen vergeleken worden met die van een historisch cohort.

Observationeel cohort onderzoek

Wij willen bij tenminste 60 patiënten met het Dravet syndroom (40 in Nederland
en 20 in Engeland/Duitsland) metingen in de thuissituatie uitvoeren. We maken
gebruik van een geavanceerde, kleine sensor die gemakkelijk met een band om de
borst gedragen kan worden. De sensor kan continu het hartritme meten en zo
vaststellen hoe het hartritme reageert op aanvallen. Bij de patiënten willen we
2 periodes van 10 dagen meten. De eerste periode vangt direkt bij de start van
het onderzoek aan. De tweede periode wordt zo gekozen dat deze in een periode
van een serie aanvallen valt. Als de patiënt geen neiging heeft tot clusteren
van de aanvallen, dan wordt hiervoor een willekeurige periode gekozen. De
hartritmepatronen bij de patiënten zullen we vergelijken de aanvalsregistraties
van patiënten met andere vormen van epilepsie.

Dit onderzoek brengt geen risico*s of bijwerkingen met zich mee. De borstband
of de gel kan misschien wat irritatie van de huid geven. Als dit geval is dan
kan het onderzoek meteen beëindigd worden. Deelname aan dit onderzoek biedt de
mogelijkheid om de hartslag veranderingen tijdens een aanval te meten.
Deelname kan daarmee het voordeel hebben dat ritmestoornissen eerder gevonden
worden. Voor dit onderzoek zullen ook kinderen en wilsonbekwame proefpersonen
benaderd worden. Het hoge SUDEP risico en de aanwijzingen voor epileptische
aanvallen met ritmestoornissen in het muisonderzoek zijn specifiek van
toepassing op het Dravet syndroom, een zeldzaam epilepsiesyndroom, een
aandoening die zich openbaart op de kinderleeftijd en vaak leidt tot mentale
retardatie. Wij vinden dat het potentiële diagnostische voordeel, de beperkte
belasting en de mogelijkheid om het onderzoek op elk moment te staken, een
onderzoek bij deze doelgroep rechtvaardigt.