Autoregulatie van de cerebrale bloeddoorstroming na reanimatie

Een hartstilstand buiten het ziekenhuis is de belangrijkste doodsoorzaak in
geindustrialiseerde landen. Slechts een klein deel van de patiënten overleeft
met goed neurologisch herstel. De slechte prognose na reanimatie is met name te
wijten aan de ontwikkeling van het zo genaamde post-cardiac arrest syndroom.
Essentieel in de intensive care behandeling van deze patiënten na reanimatie is
het zorg dragen voor optimale omstandigheden voor cerebraal herstel en de
preventie van secundaire cerebrale ischemie die kan optreden tijdens het
post-cardiac arrest syndroom. Beïnvloeding van deze pathofysiologische
processen kan het optreden van secundaire neurologsiche verslechtering
voorkomen en mogelijk de overleving verbeteren.
De cerebrale bloedvoorziening wordt met name gecontroleerd door de hersenen
zelf via de metabole activiteit, door de cerebrovasculaire reactiviteit en door
druk autoregulatie. Herstel van systemische circulatie na reanimatie leidt niet
automatisch tot herstel van de cerebrale circulatie. De ernst van de
hersenbeschadiging na reanimatie is wel sterk afhankelijk van het herstel van
de cerebrale circulatie. De mate van verstoring van de cerebrale autoregulatie
na reanimatie is onbekend.
De optimale bloeddruk bij patienten na reanimatie is onbekend, en
waarschijnlijk sterk individueel bepaald. De mate van verstoring van de
cerebrale autoregulatie speelt een sleutelrol bij het bepalen van de optimale
bloeddruk bij deze patiënten.
Doel van deze studie is om de eerste stap te zetten in het bepalen van de
individuele optimale bloeddruk voor patiënten na reanimatie. Het vaststellen
van de mate van autoregulatie is hierin een essentiële stap, aangezien de
autoregulatie bepaalt in welke mate de systemische bloeddruk de cerebrale
bloedvoorziening bepaalt.

Primaire doel
Het primaire doel van de studie is om de sterkte van de autoregulatie te
bepalen in patiënten na reanimatie tijdens het zo genaamde post-cardiac arrest
syndroom.

Secundaire doel
Het secundaire doel van de studie is om de mate van verstoring van de
autoregulatie te vervolgen na de reanimatie en om verschillende methoden voor
het bepalen van de dynamische autoregulatie te vergelijken.

Observationele studie

Door de aard van het ziektebeeld dat wordt onderzocht (comateuze patienten na
reanimatie) zullen de patienten tenminste tijdelijk wilsonbekwaam zijn.
Intensieve cerebrale monitoring maakt deel uit van de normale standaard
monitoring van deze patientengroep op een intensive care. De verschillende
technieken die voor het meten van de cerebrale autoregulatie worden gebruikt
zijn goed bekende, veel gebruikte en gevalideerde technieken. Deze technieken
staan op het punt om geintroduceerd te worden in de klinische patientenzorg,
aangezien deze klinisch relevante en waardevolle informatie verschaffen die
goed gebruikt kan worden bij de behandeling van deze patienten. De testen die
in deze studie worden toegepast (de THRT en de veranderingen in de positie van
het bed) zijn beide niet-invasieve onderzoeken, die goed worden verdragen en
een minimaal risico vormen voor de patient bij wie vooraf is vastgesteld door
middel van lichamelijk onderzoek en echografie dat er geen lokale afwijkingen
zijn in de Arteria carotis. Deelname aan deze studie beinvloedt de standaard
patientenzorg op geen enkele manier