Haplotyperingsstudie bij patiënten met genetisch bewezen Myotone Dystrofie type 2

Uit het onderzoek met CMO nr. 2007/176 is gebleken dat bij patiënten met
Myotone Dystrofie type 2 (DM2) significant vaker auto-immuunziekten (21 %
versus 2 %) en auto-antistoffen (25 % versus 2 %) voorkomen dan bij patiënten
met DM1. Het voorkomen van auto-immuunziekten bij patiënten met DM1 is gelijk
aan de prevalentie in de algehele populatie. In vervolg onderzoek willen wij
gaan kijken naar een mogelijk onderliggend mechanisme voor deze associatie. In
de 3q21.3 regio van de DM2 mutatie liggen een aantal interessante genen voor
auto-immuunziekten, met name het CD80/CD86 domein. Diverse polymorfismen in
CD80 en CD86 lijken geassocieerd met t-cel gemedieerde auto-immuunziekten of
andere kliniek zoals gevoeligheid voor infecties of kans op acute rejectie na
orgaantransplantaties, hoewel de gegevens soms conflicterend zijn.

In het vervolgonderzoek willen wij gaan kijken naar CD80/CD86 of andere
polymorfismen in het 3q21 gebied die geassocieerd zijn met een verhoogde
prevalentie van auto-immuunziekten in de DM2 populatie. Mocht er inderdaad
sprake zijn van een verhoogde frequentie van auto-immuunziekten geassocieerd
aan CD80/CD86 polymorfismen in deze populatie, dan kan ons inzicht in de
relevantie van variaties in het gebied van CD80/CD86 voor het ontstaan van
auto-immuunziekten verbeteren.

Voor het beantwoorden van deze vraag willen wij gericht naar genetische
variatie in de 3q21.3 regio gaan kijken. In eerste instantie zal een
haplotypering van de 3q21.3 regio uitgevoerd worden om na te gaan of het
erfelijke materiaal in deze regio anders is bij patiënten met en zonder een
auto-immuunziekte. Als dit het geval is zal nog gerichter op zoek gegaan worden
naar genetische variatie in de CD80/CD86 regio. Voor het onderzoek zal DNA
worden gebruikt van de sinds 2010 nieuw gediagnostiseerde DM2 patiënten in
Nederland (n=35). In het onderzoek gaat het:
- Om lichaamsmateriaal dat reeds vanwege een ander doel (dan wetenschappelijk
onderzoek) is afgenomen en dat is opgeslagen (DNA diagnostiek ten behoeve van
de diagnose DM2). Er behoeft dus geen extra bloedprik plaats te vinden voor het
verkrijgen van lichaamsmateriaal.
- In maximaal vijf gevallen zal wel opnieuw een bloedprik plaatsvinden; de
patiënt verkiest een nieuwe venapunctie bóven de verzending van haar
DNA-materiaal van het UMCU naar het Radboudumc.

Geen risico alleen eenmalig een venapunctie