Familiaire ziekte van Paget: lange termijn follow up van index families in Nederland

De ziekte van Paget is een focale skeletaandoening, die wordt gekenmerkt door
een
verhoogd aantal afwijkende osteoclasten (cellen die het bot afbreken) met een
verhoogde activiteit. Hierdoor raken de vorm, structuur en functie van het
aangedane bot
verstoord.
De ziekte is als eerste is beschreven in 1877 door de Engelse chirurg sir James
Paget, die
er de naam osteitis deformans aan gaf. Door een toegenomen botombouw wordt het
bot
sneller afgebroken dan normaal. Er ontstaat hierdoor een versnelde botaanmaak.
Deze is
echter chaotisch van opbouw en het bot is minder gemineraliseerd waardoor de
stevigheid afneemt wat leidt tot misvormingen en breuken. Het aantal aangetaste
botten
kan variëren van één tot vele. 60% van de patiënten heeft minstens twee
aangetaste
botten. De botziekte is langzaam progressief, maar breidt zich nooit uit naar
andere
botten.
De meest frequent aangedane botten zijn:
• het bekken
• het dijbeen
• de rugwervels
• de schedel
• het borstbeen.
De ziekte komt voor bij ongeveer 3,5% van de mensen boven de 55 jaar en is
extreem
zeldzaam bij mensen jonger dan 35 jaar. Zowel mannen als vrouwen kunnen de
ziekte
krijgen. De exacte ontstaanswijze is onbekend. Mogelijk ontstaat de ziekte door
een
vroeger doorgemaakte besmetting van een virus (paromyxovirus) bij mensen met een
genetische predispositie voor de ziekte, echter hierover is geen volledige
duidelijkheid.
Mutaties van het gen dat codeert voor het sequestosome 1 (SQSTM1), gelegen op
chromosoom 5q35, komen vaak bij familiaire ziekte van Paget voor maar ook andere
mutaties zijn de afgelopen jaren ontdekt.
De enige epidemiologische studie naar het familiair voorkomen van de ziekte van
Paget
in Nederland liet voor eerstegraads familieleden een tienmaal verhoogde kans op
het
ontwikkelen van de ziekte zien.Mogelijke symptomen van de ziekte zijn
bijvoorbeeld pijn, doofheid, vervormingen en
fracturen en deze zijn afhankelijk van het bot waar de ziekte zich presenteert.
Zeer
zelden (<1%) van de gevallen kan de ziekte ontaarden in een maligniteit, een
zogenaamd osteosarcoom.
De behandeling van de ziekte van Paget bestaat uit bisfosfonaten, om
specifieker te zijn
uit zoledroninezuur, een middel wat ook voor botontkalking wordt gegeven. Een
eenmalig
infuus van 15 minuten met dit middel brengt >90% van de mensen langdurig in
remissie. Daarnaast heeft dit middel bij de eenmalige toediening nauwelijks
bijwerkingen
waardoor vroeg behandelen niet alleen pijn voorkomt maar met name ook
complicaties
kan voorkomen zonder schade te geven aan de patient.
De mensen die het meest profiteren van de behandeling zijn de mensen met
pijnklachten
of een verhoogd alkalische fosfatase (AF). AF is een waarde in het bloed die
gebruikt
wordt om de activiteit van de ziekte te meten. Dus hoe hoger het AF des te meer
ziekte
activiteit en des te groter de kans op complicaties van de ziekte. Daarom wordt
het AF
gebruikt om bij mensen te screenen naar ziekte activiteit. Omdat het AF al meer
dan 30
jaar bepaald wordt is deze meting de standaard manier van screenen naar ziekte
activiteit. Bij een verhoogd AF of bij een afwijking passend bij Paget op een
röntgenfoto
wordt altijd een skeletscan gemaakt op ziekte activiteit aan te tonen dan wel
uit te
sluiten. Bij onbehandelde

Aangezien bekend is dat de ziekte van Paget met name na het 50ste levensjaar
voorkomt
is onze hypothese dat de prevalentie in deze groep in de afgelopen 15 jaar
gestegen is.
Daarom willen wij kijken naar de incidentie nu naar 15 jaar aangezien het zeer
aannemelijk is dat deze sterk is gestegen. Dit zal gedaan worden doormiddel van
een
bloedtest naar AF en P1NP en een skeletscan

cohort studie

1 bezoek voor vragen lijsten en bloedtest
bij afwijkende bloedtest of SQSTM1 mutatie bewezen een 2e bezoek voor een
skeletscan en rongenfotos ter uitsluiting van de ziekte