Pilot studie: Trainingsbelasting in atleten

Om sportprestaties te verbeteren, is regelmatig trainen, met een geleidelijke
toename in trainingsbelasting noodzakelijk. Deze toename in trainingsbelasting
zorgt voor *functionele overreaching*. Met voldoende rust, leidt deze
functionele overreaching tot aanpassingen en verbeterde sport prestaties, dit
noemt men ook wel *super compensatie*. Atleten moeten echter wel oppassen voor
*niet-functionele overreaching*, wat ontstaat als atleten na functionele
overreaching niet voldoende rust nemen. Niet-functionele overreaching leidt tot
tijdelijk onderpresteren en met onvoldoende rust kan het zelfs leiden tot
overtraining en langdurige slechter presteren in hun sport. Overtraining is een
langdurige staat van onderpresteren met daarbij last van stemmingswisselingen
en fysieke problemen. Ongeveer 60% van de atleten is een keer in zijn/haar hele
carrière overtraind. Dit zou voorkomen kunnen worden door de belastbaarheid van
atleten beter in de gaten te houden. Daarom is het monitoren van
trainingsbelasting in atleten erg belangrijk, om zo te weten of functionele
aanpassingen plaats vinden, of dat de atleet risico loopt op niet-functionele
overreaching.
Dit kan worden gedaan door het meten van een bepaalde prestatie op een bepaalde
test, zoals een time trial, of door het monitoren van fysieke stress door
bijvoorbeeld hartslag (variatie), lactaat of hormonen.
Veel onderzoekers zoeken naar markers die het monitoren van trainingsbelasting
makkelijker maken. Deze markers zouden idealiter het onderscheid kunnen maken
tussen functionele en niet functionele overreaching. Het zoeken naar dit soort
specifieke markers wordt door verschillende onderzoekers gedaan in een praktijk
setting (rondom een trainingskamp bijvoorbeeld) of in een gecontroleerde
setting (met aangepaste trainingen en lab-metingen). De protocollen die voor
deze studies worden gebruikt verschillen echter van onderzoeker tot
onderzoeker. Terwijl een meer gestandaardiseerde aanpak hiervoor wenselijk zou
zijn. Daardoor zouden onderzoeken onderling beter te vergelijken zijn. En
daarnaast weten onderzoekers als zij een onderzoek willen doen naar
overreaching en overtraining welk trainingsprotocol ze in kunnen zetten om op
een gecontroleerde en veilige manier sporters over hun grenzen te laten gaan.
Daarom is het van belang om een geschikt protocol te bepalen dat op een
gecontroleerde en veilige manier sporters tijdelijk over hun grenzen laat gaan,
waarna zij tijdelijk zullen onderpresteren en na voldoende rust weer hersteld
zullen zijn.

Evalueren of ons protocol leidt tot niet functionele overreaching in atleten op
een gecontroleerde en veilige manier.

Een gerandomiseerde, parallelle studie, met een trainingsinterventie van 4
weken, waarbij de trainingsbelasting oploopt. Direct voor en na deze
trainingsperiode vindt er een time trial plaats. Na de time trial na de
trainingsperiode, vindt er een herstelperiode plaats en eindigen de sporters
met nog een laatste time trial. De trainingsinterventie (overreaching of
controle) wordt random verdeeld over de deelnemers.

De interventie bestaat uit een aangepast trainingsschema van 4 weken waarbij het volume en de intensiteit geleidelijk toenemen. Tijdens deze periode worden logboeken ingevuld en trainingsdata (hartslag, afstand en duur) worden verzameld mbv horloges. Deelnemers zullen voor en na deze periode worden getest tijdens time trials. Voor deze time trials beantwoord de deelnemer een POMS vragenlijst en direct na de time trial geeft de sporter aan hoe belastend de inspanning was op een Borg schaal.

Elke deelnemer moet de Universiteit vier keer bezoeken (1 keer voor een
informatiedag en 3 keer voor een time trial). Tijdens de informatiedag worden
logboeken uitgedeeld. Deze vult de deelnemer in tijdens de 4 trainingsweken.
Risico*s en ongemakken zijn klein. Atleten zijn gewend om maximale inspanningen
uit te voeren, waardoor de time trials niet veel anders zijn dan een gemiddelde
intensieve training. Het aangepaste trainingsschema (overreaching periode)
bestaat uit meer volume en intensiteit dan het gebruikelijke trainingsschema
van de atleet, waardoor de atleet waarschijnlijk tijdelijk meer vermoeid is en
slechter presteert. Maar met voldoende rust na de interventie leidt dit niet
tot langdurige problemen.
Omdat het risico (ook al is het een erg klein risico) van overtraining wel
aanwezig is, worden de atleten in de gaten gehouden. Elke week zullen we
controleren hoe het met de atleten gaat door ze op te bellen en een aantal
punten langs te lopen. Deze punten zijn ochtendhartslag, (kwaliteit van) slaap,
voltooien trainingen en POMS vragenlijst). Als hieruit blijkt dat de atleet te
ver over zijn/haar grenzen gaat, zullen we hem/haar aanraden te stoppen met de
studie. Bij twijfel neemt de arts supervisor contact op met de atleet.