Biomarker-gestuurde behandelstrategie voor anakinra in systemische Juveniele Idiopathische Arthritis.

Systemische Juveniele Idiopathische Artritis (sJIA) is een zeldzame ziekte, die
elk jaar 20-40 kinderen in
Nederland treft. SJIA is een subtype van jeugdreuma (JIA), en wordt gekenmerkt
door chronische artritis
met daarnaast ernstige systemische (auto-) inflammatie. Tot voor kort bestond
de behandeling van sJIA uit
systemische corticosteroïden, vaak toegediend in hoge doses gedurende langere
tijd. Deze behandeling
resulteerde in significante bijwerkingen, zoals groeiachterstand, hypertensie,
osteoporosis.
Sinds 2005 is bekend dat IL-1 en IL-6 cruciaal zijn in de inflammatoire cascade
van sJIA. Deze kennis heeft
geleid tot het gebruik van recombinant IL-1 receptor antagonist (rIL-1RA of
anakinra), nog steeds een
ongeregistreerd geneesmiddel voor deze indicatie, bij kinderen met sJIA, en tot
de registratie van
Tocilizumab (anti-IL-6) in 2011 en Canakinumab (langwerkend anti -IL-1) in 2013
voor de indicatie sJIA.
Tocilizumab en Canakinumab zijn echter geregistreerd voor sJIA als 2e lijns
behandeling, bij onvoldoende
respons op, of afhankelijkheid van corticosteroïden. Dit betekent dat de meeste
sJIA patiënten anno 2015
nog steeds te maken hebben met ernstige bijwerkingen van corticosteroïden en
uiteindelijk moeten
overschakelen naar anti-IL-1 of anti-IL-6 therapie in een chronische fase van
sJIA. Omdat voor deze
biologicals momenteel geen stop-strategie bekend is, worden sJIA patiënten
bovendien geconfronteerd met
langdurige immunosuppressieve behandeling tegen hoge kosten en onzekere
risico's.
In 2014 publiceerden wij een prospectieve cohort studie, waarin nieuwe
(corticosteroïd naïeve) sJIA
patiënten behandeld werden met rIL-1RA als eerste lijns therapie. We vonden een
opmerkelijk hoge
therapie respons. Bovendien testten we een stop-strategie, waarin we
associaties vonden voor het
succesvol stoppen van rIL-1RA met lage niveaus van verschillende biomarkers
(IL-18 en S100 eiwitten).

Deze studie is overgegaan naar CTIS onder nummer 2024-518684-35-00 raadpleeg het CTIS register voor de actuele gegevens.

De belangrijkste hypothese van deze studie is dat het (gemiddeld) aantal
injecties rIL-1RA per patient om klinisch inactieve ziekte te bereiken en te
handhaven in het eerste jaar na start rIL-1RA, door mede gebruik te maken van
de biomarker IL-18, lager is dan het gemiddeld aantal injecties rIL-1RA per
patient in het eerste jaar na start rIL-1RA in ons historisch cohort (waarbij
de beslissing om te taperen en stoppen met rIL-1RA alleen op klinisch inzicht
van de behandelend arts gebeurde).

niet-gerandomiseerde, biomarker-gebaseerde, tapering en stop studie
(interventie studie)

Afbouwen en staken van de behandeling als geincludeerde patienten op rIL-1RA therapie op D90 (na 3 maanden therapie) een goede klinische respons laten zien (adapted ACRPed 90 score of klinisch inactieve ziekte) en een waarde van de biomarker (IL-18) hebben onder het afkappunt.

Wat betreft belasting: nihil.
- geen extra visites/polibezoeken vanwege de studie
- alleen als er toch al bloed wordt afgenomen wordt in het eerste jaar na
starten van therapie maximaal 10 keer een extra hoeveelheid bloed afgenomen
voor bepaling van de biomarker IL-18
- in het kader van de studie worden gestandaardiseerde en gevalideerde
vragenlijsten (JAMAR) afgenomen. Deze worden in de klinische praktijk nu ook al
gebruikt ter monitoring van patient reported disease activity.

Wat betreft risico: laag risico.
- het betreft een tapering en stop studie van een specifieke biological
(rIL-1RA). Het vroegtijdig staken van de behandeling heeft geen meetbaar
verhoogd risico voor de patient. Het kan niet uitgesloten worden dat patienten
opnieuw ziekte activiteit gaan vertonen na staken van de behandeling, maar door
de nauwkeurige monitoring gedurende de studie zal dan zsm opnieuw therapie
worden ingesteld.