Eerste dorsale interosseus activatie

Vrijwillige activatie is een maat van de motorische output van het centraal
zenuwstelsel die de spier bereikt. Vrijwillige activatie is een belangrijke
maat om de werking van de spieren te controleren in gezonde- en patiënt
populaties. Tijdens een vermoeiende spiercontractie is een afname in de
vrijwillige activatie een teken van tekorten in de output van het centraal
zenuwstelsel om een taak vol te kunnen houden (Gandevia 2001).

Een methode om de vrijwillige activatie te bepalen is met behulp van de
gesuperponeerde twitch techniek (Merton, 1954). Elektrische stimulatie kan
worden toegepast over een perifere zenuw (peripheral nerve stimulation, PNS) of
direct op een spierbuik (motor point stimulation, MPS) tijdens een vrijwillige
contractie. Als een spier niet maximaal geactiveerd is door de output vanuit
het centraal zenuwstelsel zorgt de stimulatie voor een toename in de kracht.
Deze toename wordt de gesuperponeerde twitch genoemd en de grote van de twitch
is direct gerelateerd aan de vrijwillige activatie. Een beperking van deze
techniek is dat hiet niet mogelijk is om vast te stellen waar tekorten in de
output van het centraal zenuwstelsel ontstaan (op spinaal of supraspinaal
niveau).

Er bestaat nog een methode om de vrijwillige activatie te meten; deze methode
maakt gebruik van transcraniële magnetische stimulatie (TMS; Todd et al. 2003,
Todd et al. 2016). In tegenstelling tot de elektrische stimulatie wordt TMS
toegepast op de motorische cortex en zorgt voor een activatie van de
motoneuronen in het ruggenmerg. Deze methode kan belangrijke informatie geven
over het mechanisme dat verantwoordelijk is voor een afname in aansturing
vanuit de hersenen, danwel het ruggenmerg. Echter, deze methode is nog niet
goed onderzocht voor de eerste dorsale interosseus spier.

1) Te onderzoeken wat het effect van vrijwillige kracht is op de grote van de
gesuperponeerde twitches die worden opgewekt met PNS, MPS en TMS in de eerste
dorsale interosseus spier.

2) Om de verandering in de grote van de twitches te meten tijdens een
vermoeiende maximale spiercontractie in de eerste dorsale interosseus, voor
twitches opgewekt met PNS, MPS, and TMS.

(Secundaire vraagstelling):
3) Wat is het niveau van activatie in de antagonist (eerste palmaire
interosseus) tijdens stimulatie van de eerste dorsale interosseus met
verschillende intensiteiten van TMS (in een subgroep van de proefpersonen).

4) Hoe beïnvloed vermoeidheid van de antagonist (met excentrische spier
contracties) de grote van gesuperponeerde twitches die worden opgewekt met PNS,
MPS en TMS.

Dit is een interventie studie waarbij proefpersonen verschillende krachttaken
moeten uitvoeren met hun rechter wijsvinger (eerste dorsale interosseus).
Tijdens de spiercontracties wordt de vrijwillige activatie bepaald door
elektrisch zenuw en spierstimulatie, en magnetische stimulatie van de
motorcortex.

Er zijn geen risico's bekend van TMS of elektrische stimulatie. De elektrische
stimulatie geeft een kort pijnlijk gevoel. Het inbrengen van de naald voor het
intramusculaire EMG is pijnlijk. De totale tijdsinvestering is anderhalf uur.