Een enkelvoudig center, open-label, enkelvoudige orale dosering studie om de absorptie, distributie, metabolisme en uitscheiding (ADME) en farmacokinetiek van EMA401 na een enkelvoudige dosering van [14C] EMA401 bij gezonde mannelijke vrijwilligers te onderzoeken

EMA401 is een nieuw onderzoeksmiddel dat mogelijk gebruikt kan worden bij de
behandeling van perifere neuropathie (ook wel zenuwpijn genoemd). Perifere
neuropathie is een langdurig soort pijn welke kan optreden als gevolg van
beschadiging aan de hersenen, het ruggenmerg of perifere zenuwen (*perifeer*
refereert naar de lange zenuwen naar de armen en benen). Deze pijn wordt
gekenmerkt door abnormale, pijnlijke gewaarwordingen zoals brandende, stekende
of prikkende pijn.

In vorige onderzoeken bleek EMA401 de pijn te verminderen bij patiënten met
gordelroospijn (zenuwpijn veroorzaakt door een herpes zoster virus infectie) en
bij patiënten met pijn ten gevolge van chemotherapie. EMA401 bevindt zich in de
ontwikkelingsfase en is niet geregistreerd als geneesmiddel, maar is al eerder
aan mensen toegediend.

Het doel van het onderzoek is na te gaan hoe snel en in hoeverre EMA401 in het
lichaam wordt opgenomen, getransporteerd, omgezet en uitgescheiden (dit wordt
farmacokinetiek genoemd). EMA401 wordt gemerkt met koolstof-14 (14C) en is dus
radioactief. Zodoende is het mogelijk om EMA401 te volgen in bloed, urine en
ontlasting. Ook zal worden onderzocht hoe EMA401 wordt verdragen. Tevens kan de
invloed van genetische factoren op de farmacokinetiek van EMA401 worden
verkend.

Het eigenlijke onderzoek bestaat uit één periode waarin de vrijwilliger
gedurende 9 tot 15 dagen (8 tot 14 nachten) in het klinisch onderzoekscentrum
in Groningen (lokatie Martiniziekenhuis) zult verblijven.

Tijdens het onderzoek krijgt de vrijwilliher radioactief gemerkt EMA401 na een
nacht nuchter zijn (vasten; minimaal 10 uur niets eten of drinken) toegediend
als een capsule, samen met minimaal 240 milliliter en maximaal 480 milliliter
water.

De vrijwilliger krijgt een éénmalige dosering van 100 mg van het radioactief gemerkt EMA401 toegediend als een capsule die via de mond zal worden ingenomen.

Alle potentiële geneesmiddelen veroorzaken bijwerkingen; de mate waarin dit
gebeurt verschilt. In voorgaande klinische onderzoeken zijn ongeveer 316 mensen
behandeld met EMA401. EMA401 is als een éénmalige dosis tot 2000 mg of als
tweemaal daagse doses tot 1600 mg gedurende 7 dagen toegediend aan gezonde
vrijwilligers. Mogelijke bijwerkingen die zijn waargenomen in voorgaande
onderzoeken bestonden uit: allergische huiduitslag, verhoogde leverwaarden en
een verlaagd aantal witte bloedcellen (neutropenie). Hoewel er enige reden is
om aan te nemen dat deze bijwerkingen mogelijk gerelateerd zijn aan EMA401, is
een dergelijke relatie nog niet bevestigd. Milde tot matig ernstige
misselijkheid en diarree waren de vaakst voorkomende bijwerkingen, die
voornamelijk gezien waren bij hogere doseringen dan de dosis die in dit
onderzoek getest zal worden.

Voor het huidige onderzoek bestaan de mogelijke bijwerkingen van EMA401 uit:
misselijkheid, bovenste luchtweginfecties, hoofdpijn, duizeligheid en
pre-syncope (gevoel van duizeligheid, spierzwakte en flauw gevoel). U dient er
echter rekening mee te houden dat voorgenoemde bijwerkingen en eventuele
andere, nog onbekende bijwerkingen, kunnen optreden tijdens het onderzoek. Bij
de in dit onderzoek te gebruiken dosering worden geen ernstige bijwerkingen
verwacht.

In dit onderzoek wordt radioactief gemerkt EMA401 gebruikt. De hoeveelheid
radioactiviteit zal ongeveer 3.7 MBq zijn (MBq = megaBecquerel, een maat voor
de hoeveelheid radioactiviteit in het onderzoeksmiddel). De gemiddelde
stralingsbelasting ten gevolge van natuurlijke bronnen in Nederland is ongeveer
2 mSv per jaar (mSv = milliSievert, dit is de eenheid waarin de belasting voor
het menselijk lichaam wordt uitgedrukt; dus het effect op het menselijk lichaam
van de hoeveelheid toegediende straling). De extra belasting in dit onderzoek
door de toediening van ongeveer 3.7 MBq radioactief gemerkt EMA401 is berekend
op 0.17 mSv. Dit is ongeveer 8.5% van de gemiddelde jaarlijkse
stralingsbelasting.