Geinstrumenteerde spasticiteitsmeting voor toepassing in de klinische praktijk

Spasticiteit is een veel voorkomend verschijnsel bij aandoeningen van 'upper
motor neurons' van het centrale zenuwstelsel. Spasticiteit belemmert
vrijwillige bewegingen en kan leiden tot spierverkortingen en pijn. In de
klinische praktijk wordt de ernst van spasticiteit doorgaans met subjectieve
schalen bepaald. Het is aangetoond dat zowel de intra- als interrater
betrouwbaarheid van deze schalen matig tot slecht is. Dit wordt waarschijnlijk
veroorzaakt door het verschil in ervaring tussen testers en de daarmee
samenhangende wijze waarop de testen worden uitgevoerd. Een geinstrumenteerde
meting waarbij gebruik wordt gemaakt van sensortechnologie zou de
betrouwbaarheid en de waarde voor klinische besluitvorming van deze schalen
kunnen verbeteren.

Het voornaamste doel van deze studie is het beoordelen van de interrater
betrouwbaarheid (3 raters) van een geinstrumenteerde klinische
spasticiteitsmeting. Tevens zal de overeenkomst worden bepaald tussen de
geinstrumenteerde en niet-geinstrumenteerde spasticiteitsmeting. Secundaire
doelstellingen zijn het ontwikkelen van algoritmen om onderscheid te maken
tussen neurale en niet-neurale stijfheid en om andere relevante klinische
symptomen die verband houden met spasticiteit, zoals clonus en catch
intensiteit, te objectiveren.

De studie heeft een cross-sectionele onderzoeksopzet. Op één dag worden de
deelnemers getest door drie verschillende artsen / therapeuten.

Deelnemers aan de studie brengen eenmalig een bezoek van ongeveer 45 minuten
aan het Erasmus MC of Rijndam revalidatiecentrum. Tijdens dat bezoek zullen 3
artsen/therapeuten een geinstrumenteerde Modified Ashworth Scale en Tardieu
Scale afnemen. Aangezien deze schalen al sinds lange tijd toegepast worden in
de klinische praktijk leveren deze metingen weinig risico op voor de
deelnemers. Het rekken van de spastische spier kan oncomfortabel aanvoelen in
de eindstand, en de dag na de meting zou er spierpijn gevoeld kunnen worden.