Het bepalen van de cellulaire allorespons voor de transplantatie met als doel na de transplantatie de immunosuppressie te personaliseren en te minimaliseren.

De huidige immunosuppressieve therapie bestaat voornamelijk uit de combinatie
van drie tot vier immunosuppressieve middelen. Deze therapie is niet alleen
duur, maar leidt ook tot vele ongewenste bijwerkingen die niet alleen de
werkzaamheid ervan beperken (onmogelijkheid om de vereiste dosis te titreren),
maar ook de therapietrouw door de patiënt verminderen. Er wordt momenteel
intensief onderzoek uitgevoerd naar het verbeteren van de behandeling en
dientengevolge het verbeteren van de therapietrouw door de patiënten, het
verminderen van de last van bijwerkingen en het verlagen van de
behandelingskosten. Het zo snel mogelijk minimaliseren van immunosuppressie
(IS), bv. monotherapie, zonder verlies van controle van acute/chronische
afstotingen zou een groot voordeel bieden en de bijwerkingen en kostprijs
mogelijk verminderen. Dit is momenteel echter alleen mogelijk bij een
minderheid van de patiënten. Daarom is een exacte evaluatie van de anti-donor
allo-immuunrespons voor het identificeren van patiënten die het transplantaat
waarschijnlijk zonder of met zeer lage IS zouden accepteren, van groot belang.
Bij mensen is de bepaling van het immunologische risico uitsluitend gebaseerd
op de detectie van vooraf gevormde circulerende allo-antilichamen, uitgaande
van het feit dat humorale allosensitisatie ook de allospecifieke T-cel
effector/geheugen immuunrespons illustreert. Dit is van zeer groot belang
doordat bekend is dat celgeheugen kan optreden zonder humorale activatie en dat
alloreactieve cellulaire responsen een belangrijke rol spelen bij het initiëren
en mede tot stand brengen van allograft-afstoting. De meest belovende test
waarbij T-cel alloreactiviteit wordt gemeten, is de IFN-γ enzyme-linked
immunosorbent spot (ELISPOT) test. Daarmee kan pre-transplantatie een evaluatie
van anti-donor T-cel alloresponsen plaatsvinden, Door middel van de IFN-γ
ELISPOT kunnen patiënten die op een veilige manier gebaat zouden zijn bij IS op
basis van inductietherapie met basiliximab en lage doses TAC-monotherapie
worden geidentificieerd. Deze patienten zijn dan te onderscheiden van de
patienten met een hoog immunologisch risico die de huidige drievoudige
standaardtherapie-schema op basis van basiliximab/TAC/MMF/steroïden krijgen.

In dit onderzoek worden de patienten voorafgaande aan de transplantatie
gecategoriseerd in een hoog en laagimmunologisch risico. De laag immunologisch
risico patienten worden vervolgens gerandomizeerd in een standaartherapie arm
en een lage immunosuppressieve therapie arm.Dit onderzoek zal laten zien of de
test waarmee gestratifiiceerd wordt, valide is en of de patienten inderdaad van
de lage doseringen immunosuppressiva minder bijwerkingen zullen ondervinden

Dit is een op de biomerker-strategie gebaseerd gerandomiseerd onderzoek waarin
alleen pre-TX ELISPOT-negatieve patiënten zijn opgenomen die 1:1 zijn
gerandomiseerd tot een lage of hoge IS-kuur. Het onderzoek test
niet-inferioriteit van een lage IS-kuur in vergelijking met een hoge IS-kuur,
uitgaande van 10% BPAR na 6 maanden in de controlegroep en waarbij een
niet-inferioriteitgrens van maximaal 10% is toegestaan.

Bijna alle metingen vinden plaats tijdens de routine controles van de patienten
na transplantatie. Alleen op drie maanden is er een extra nierbiopsie van de
transplantaat nier. Dit onderzoek vergt een dagopname van 3 uur. Risicos zijn
een bloeduitstorting bij of in de transplantaatnier.
Verder moeten de patienten 6 x een vragenlijst invullen in de loop van twee
jaar