Carbon-PEEK versus conventionele profylactische osteosynthese in patienten met een laaggradig chondrosarcoom

Vijfentwintig procent van de primaire bot sarcomen zijn chondorsarcomen. Tumor
groei en kans op metastasering is zeer verschillend tussen subtypen
chondrosarcoom. Graad 2 en 3 chondrosarcomen worden beschouwd als zeer
aggressief en invasief, terwijl graad 1 meer benigne kenmerken heeft.

Beschreven vijf jaars overleving van chondrosarcomen graad 1 is tussen de
85-90%, tegenover 20-40% overleving na hooggradige chondrosarcomen (graad 2 en
3).
Huidige chemotherapeutische en radiotherapheutische behandelingen zijn relatief
ineffectief bij chondrosarcomen, waardoor chirurgische excisie de belangrijkste
behandelings-modaliteit is.
Hooggradige chondrosarcomen behoeven ruime excisie van de tumor, bij
laaggradige chondrosarcomen (graad 1) is ruime excisie onderwerp van discussie.

Intralesionale resectie van laaggradige chondrosarcomen hebben in de literatuur
vergelijkbare resultaten ten opzichte van ruime resectie als het gaat om
overleving, recidief en metastasering. Daarbij vraagt ruime resectie in veel
gevallen om extensieve reconstructieve chirurgie met bijbehorende complicaties.

Intralesionale resectie bestaat uit curettage met adjuvante behandeling
(phenolisatie of cryotherapie). Het defect ontstaan na curettage kan worden
gevuld met botcement of donorbot (synthetisch donorbot of allograft of
autograft). Hierna word indien nodig een profylactische plaat osteosynthese
uitgevoerd om secundaire fracturen (door instabiliteit ten gevolge van het
defect en de cortexonderbreking) te voorkomen.

Recidiefkans na intralesionale excisie van een laaggradig chondrosarcoom is
0-13.3% procent. Daarom is radiologische follow up na intralesionale resectie
essentieel. Metalen osteosynthese platen veroorzaken veldinhomogeniteit op MRI
en scatter artifacts bij CT onderzoek. Ondanks het feit dat beschreven
percentage secundaire fracturen tussen de 10 en de 17% ligt wordt vaak afgezien
van profylactische osteosynthese omwille van de veld inhomogeniteit en scatter
artefacten veroorzaakt door metalen implantaten. Als veld inhomogeniteit en
scatter artefacten niet meer aanwezig zouden zijn, dan zou het percentage
secundaire fracturen verminderd kunnen worden zonder de betrouwbaarheid van
radiologische follow-up in gevaar te brengen.

Doordat CFRPEEK osteosynthese platen potentieel verminderde scatter en
veldinhomogeniteit veroorzaken zullen wij in deze studie de de kwaliteit van
radiologische follow-up onderzoeken.

Doel van dit onderzoek is om de kwaliteit van radiologische follow-up te
vergelijken tussen conventionele titanium osteosynthese en CFR-PEEK
osteosynthese.

Dit is een prospectieve cohort studie om de radiologische eigenschappen van
CFR-PEEK disale femur plaat osteosynthese te testen. Veldinhomogeniteit zal
worden beoordeeld op MRI opnames na een follow up van een jaar.
Daarbij zullen deze resultaten vergeleken worden met een retrospectief cohort
waarbij conventionele (titanium) osteosynthese gebruikt is.

Profylactische osteosynthese van het distale femur met een ''Carbon Fiber Reinforced Poly Ether Ether Ketone'' distale femur plaat (CFR-PEEK, Carbofix)

Potentieel voordeel van patiënten die geincludeerd zullen worden in deze studie
is verbeterde radiologische follow-up door vermindering/afwezigheid van veld
inhomogeniteit en scatter artefacten veroorzaakt door titanium implantaten.
Terugkerende ziekte kan zo eerder gesignaleerd worden en daardoor adequater
behandeld worden. Veldinhomogeniteit veroorzaakt door titanium implantaten
heeft terughoudendheid veroorzaakt bij het gebruikt van (titanium)
osteosynthese. Daarom zou het percentage secundaire fracturen verminderd kunnen
worden bij gebruik van CFR-PEEK osteosynthese. In vitro testen met CFR-PEEK
osteosynthese heeft aangetoond dat mechanische eigenschappen van CFR-PEEK
superieur is ten opzichte van titanium osteosynthese ten aanzien van
elasticiteitsmodulus en maximale buigkracht.
Potentieel risico van CFR-PEEK implantaten is broosheid na het breken van een
implantaat. Dit probleem werd in de literatuur alleen gezien in eerder
generatie osteosynthese platen. Verbeterde productieprocessen en dikkere
composieten hebben geresulteerd in verwaarloosbare percentages plaatbreuk in de
literatuur. Hoewel bio-compatibiliteit is