succes van therapie bij patiënten met angststoornissen voorspellen door gebruik van biomarkers

Angst symptomen zijn gebaseerd op amygdala reactiviteit. Amygdala reactiviteit
kan opgewekt worden door verschillende neurale
netwerken. Er zullen drie neurale netwerken worden getypeerd* hoog locus
coeruleus activiteit, laag prefrontale control of
verhoogde amygdala gevoeligheid. Veranderingen in de lokale amygdala
gevoeligheid en veranderingen in
de specifiek control mechanismen kunnen verklaren waarom sommige mensen sterker
angst symptomen hebben dan anderen.
Eenzelfde fenotype kan op verschillende neurale mechansimen gebaseerd zijn.
Cognitieve therapie is de meest voorkomende behandeling bij angst stoornissen.
Omdat cognitieve therapie de prefrontale controle bevordert, nemen wij aan dat
vooral pati*nten met lage prefrontale controle veel baat kunnen hebben bij
cognitieve therapie.
Het doel van deze studie is het om biomarkers te definiëren die het succes van
therapie kunnen voorspellen. Op basis van de drie neuronale mechanismen is het
mogelijk te beslissen bij welke behandeling de individuele patiënt het meeste
baat bij zal hebben. Voorspellende biomarkers kunnen erbij helpen om de
therapie doelgerichter in te zetten en daardoor ook de behandelingstijd en
kosten te minderen.

In deze studie gaan wij de individuele neurale mechanismen in pati*nten met
angststoornissen typeren. Gebaseerd op de individuele neurale mechanismen die
met angst symptomen geassocieerd zijn, gaan wij de steekproef in drie cluster
onderverdelen.
Wij selecteren deelnemers met een gediagnosticeerde angststoornis die reeds bij
Pro Persona/Overwaal voor een intensieve therapie behandeling zijn aangemeld.
Na be*indiging van de therapie wordt het succes van deze therapie ge*valueerd
en onderzoeken wij of het van tevoren vastgestelde neuronale fenotype de
uitkomst van de therapie betrouwbaar kan voorspellen. Het is het doel om
biomarkers te defini*ren waarop baserend de meest gunstige therapievorm voor de
individuele pati*nt kan worden geselecteerd.

Pati*nten worden door hun eigen behandelaar over deze studie ge*nformeerd. Twee
weken voor therapiebegin vindt routinematig een voorbereidend gesprek met de
therapeut plaats. Tijdens deze afspraak zal de therapeut de pati*nt over de
studie informeren en informatie materiaal overhandigen. De pati*nt wordt
gevraagd of hij/zij akkoord gaat dat zijn contact data aan de onderzoeker wordt
doorgestuurd om eventueel contact op te nemen voor het maken van een afspraak.
Tussen het voorbereidende gesprek en de contactopname door de onderzoeker
liggen twee dagen.
Bij de afspraak met de onderzoeker wordt eerst een blootstelling in een dummy
scanner uitgevoerd. Dit zal door een psycholoog worden begeleidt en diend ertoe
om de deelnemer aan de situatie in de scanner te laten wennen en eventuele
angsten af te bouwen.
In de fMRI sessie worden drie paradigma*s toegepast om de activiteit in de
prefrontale cortex, locus coeruleus en amygdala te onderzoeken (prefrontal
regulation task, salience processing task, face processing task). Er wordt
gebruik gemaakt van gestandaardiseerde stimulus sets. Tactiele stimulering
wordt door middel van een electrodermale stimulatie opgewekt. Tijdens de fMRI
sessie vullen de proefpersonen vragenlijsten over angst, depressie,
persoonlijkheid en emotieregulatie strategieën in.
Na het einde van de therapie ontvangen proefpersonen drie vragenlijsten van Pro
Persona om te beoordelen of de therapie u heeft geholpen. Alle pati*nten die
aan deze therapie deelnemen worden gevraagd om deze vragenlijsten bij Pro
Persona in te vullen. Pati*nten die ook aan de MRI studie deelnemen, ontvangen
een aanvullende vragenlijst en vullen dezelfde vragenlijsten nog een ker in
drie manden naar het eind van de therapie.

MRI is een non­invasieve beeldtechniek. Minder dan 0.5% van proefpersonen
ervaren duizeligheid en/of milde misselijkheid als zij zich in het statische
veld van de MRI scanner bevinden. Er is een hoge variabiliteit van symptomen in
proefpersonen die dergelijke bijwerkingen ervaren. Door de neurale stimulatie
bij het stoppen van de scanning procedure, kan in zeldzame gevallen minimale
spier optreden. Het akoestische geluid van de MRI scanner kan door oordopjes
worden verminderd. Risico*s en belastingen zijn minimaal.
Nadat het een zeer angstige populatie betreft, kan in vergelijking met gezonde
proefpersonen een MRI meting sterkere stressbeleving oproepen. Daarom wordt een
blootstelling voorafgaande aan de eigenlijke meting geimplementeerd om
pati*nten met de MRI set-up vertrouwd te maken en eventuele angsten af te
bouwen.