Geavanceerde hemodynamische monitoring van het hart van pasgeborenen door beeldvorming van de bloedstroomsnelheid met behulp van ultrasnelle ultrageluidsmetingen

Er is veel controverse over de optimale behandeling van een persisterende
ductus arteriosus (PDA), met het risico van over- of onderbehandeling. De
hypothese is dat het met ultrasnelle ultrageluidsmetingen van de bloedstromen
in het hart en in de ductus arteriosus mogelijk is om 2D-bloedstromen in beeld
te brengen. Met de resultaten van deze techniek kunnen dan kwantitatieve maten
worden gezocht, die mogelijk voorspellende waarde hebben over het spontaan
sluiten van de PDA.

Het primaire doel van de studie is om de beeldvorming met behulp van de
ultrasnelle ultrageluidstechniek te optimaliseren voor intra- en extracardiale
bloedstroomvisualisatie bij neonaten. De secundaire doelen zijn 1) om de
cardiac output gemeten met conventionele Dopplertechniek te vergelijken met de
ultrasnelle techniek en 2) om inzicht te krijgen in 2D-stromingspatronen die
worden waargenomen rond de tijd dat de ductus arteriosus sluit.

Deze studie is een prospectieve, niet-gerandomiseerde, observationele,
single-centre studie. Tijdens het onderzoek zullen zowel conventionele
Dopplerbeelden als ultrasnelle ultrageluidsbeelden worden vergaard en
vergeleken.

Het is een observationeel onderzoek met een verwaarloosbaar risico. De
belasting bestaat uit twee extra ultrageluidsmetingen per dag, drie dagen lang.
Deze metingen duren ongeveer 5 minuten per stuk, maar ze worden vanwege de tijd
die het kost voor het apparaat om de data te verwerken over ongeveer een half
uur verspreid. Omdat het onderzoek zich richt op de hemodynamica rondom een
persisterende ductus arteriosus, is het niet mogelijk om dit onderzoek uit te
voeren op een andere groep dan neonaten.