Biomarkers in lichaamsvloeistoffen voor Cerebrale amyloid angiopathie (CAFE)

Cerebrale amyloid angiopathie (CAA), ofwel de opstapeling van amyloid * eiwit
(AbP) in the vasculatuur van de hersenen, wordt in toenemende mate herkend als
een factor die in belangrijke mate bijdraagt aan cognitieve achteruitgang en
dementie op hogere leeftijd. Biomarkers die CAA tijdens het leven kunnen
aantonen zijn onvoldoende beschikbaar (alleen microbloedingen als zeer late
manifestatie van CAA kunnen worden gezien op MRI), en deze bijdrage van CAA
aan cognitieve achteruitgang en dementie kunnen aantonen, zijn tot dusver niet
beschikbaar.

Primaire doel:
Het ontwikkelen, karakteriseren en valideren van assays voor de quantificatie
van kandidaat eiwit biomarkers voor de diagnose van CAA.
Deze biomarkers omvatten 3 vooraf geselecteerde eiwit biomarkers + nieuwe
biomarkers voortkomend uit een proteomics discovery experiment.

Secundaire doel:
Vaststellen van de correlatie tussen de nieuwe neurochemische biomarkers met
neuroimaging en neuropsychologische biomarkers.

Cohort studie: identificatie en volledige validatie van nieuwe neurochemische
biomarkers in hersenvocht (en bloed)

Patiënten gevraagd worden een ruggenprik, MRI en neuropsychologisch onderzoek
te ondergaan. Voor de ruggenprik wordt men gevraagd op de zij te gaan liggen
met de benen opgetrokken. Vervolgens zal de arts met een dunne naald in de
onderrug, in het zakje prikken waar het hersenvocht zit. Aan de onderzijde van
de rug zit geen ruggenmerg meer, zodat er geen kans is dat dit beschadigd
raakt. Een ruggenprik kan bij sommige mensen hoofdpijnklachten veroorzaken.
Deze klachten verdwijnen meestal als men gaat liggen. Een klein percentage
mensen kan
echter enige dagen last houden. Bij jongere mensen kan dit in 15-20% van de
gevallen optreden; bij ouderen wordt het zelden gezien (<2%).Het optreden van
ernstige gevolgen zoals een infectie of een bloeding na een ruggenprik komt
slechts uiterst zelden voor (<0.1%).

MRI is een techniek om afbeeldingen van het lichaam te maken met behulp van een
zeer sterke magneet en radiogolven.
De MRI bestaat uit een buis van 1.5 m lang met een doorsnede van 70 cm. Deze
buis is aan beide kanten open en van binnen verlicht. Bij onderzoek van het
hoofd ligt de patiënt maar voor een gedeelte in de MRl. De patiënt kan met de
laborant praten en deze kan de patiënt ook zien via een videoscherm. De
belasting bij een MRI scan bedraagt ongeveer 30 minuten; in principe merkt men
niets van de magneetgolven. Eén scan bestaat uit meerdere opnames. Hierbij
hoort men veel geluid, waarvoor men oordopjes of een koptelefoon krijgt, maar
het geluid van de MRI zal boven de muziek uit te horen zijn. Mensen met
ernstige claustrofobie durven soms niet in de MRI.