De rol van onveilige gehechtheid in het ontstaan van problemen in de moeder-kind binding bij vrouwen met postpartum PTSS-klachten.

Achtergrond:
In toenemende mate wordt onderzoek verricht naar de gevolgen van postpartum
PTSS-klachten. Onderzoek laat zien dat aan de bevalling gerelateerde
PTSS-klachten van negatieve invloed kunnen zijn op de moeder-kindrelatie (Cook
et al., 2018). Tot op heden is er echter nog geen onderzoek verricht naar de
achterliggende mechanismen hierin. Het is de vraag of de problemen in de
moeder-kind binding een direct gevolg zijn van de postpartum PTSS-klachten, of
dat hierin (ook) andere factoren een rol spelen. Bowlby beschreef al in 1982
dat de manier waarop je zelf gehecht bent van invloed is op de manier waarop je
je voelt over en interacteert met je kind. Voorts beschrijft Markin (2013) dat
vrouwen die gediagnosticeerd zijn met een borderline persoonlijkheidsstoornis
(waaraan veelal een hechtingsstoornis ten grondslag ligt) meer problemen
ervaren in moeder-baby dyades postpartum. De problemen in de moeder-kind
binding die worden ervaren door vrouwen met postpartum PTSS-klachten, zouden
dus (deels) ook hierdoor kunnen worden verklaard.

Primaire hypothese:
Onveilige gehechtheid bij moeder in combinatie met postpartum PTSS-klachten
leidt tot een grotere mate van problemen in de moeder-kind binding, dan
voornoemde variabelen alleen (interactie-effect onveilige gehechtheid X
postpartum PTSS).

Secundaire hypothesen:
- Onveilige gehechtheid bij moeder leidt tot problemen in de moeder-kind
binding (hoofdeffect van onveilige gehechtheid).
- Postpartum PTSS-klachten leiden tot problemen in de moeder-kind binding
(hoofdeffect van postpartum PTSS).
- Gehechtheid bij moeder is constant over tijd.

Primaire onderzoeksvraag:
Zijn postpartum PTSS-klachten een onafhankelijke voorspeller voor een
verminderde moeder-kind binding, of speelt onveilige gehechtheid bij moeder
hierin ook een rol?

Longitudinaal vragenlijstonderzoek.

De belasting in tijd betreft per proefpersoon in het totaal 45 tot 60 minuten
(waarbij deelname vanuit huis kan plaatsvinden; participanten hoeven hiervoor
dus niet extra naar het ziekenhuis te komen). Mogelijk kunnen deelnemers de
vragen als emotioneel belastend ervaren. Onze inschatting is echter dat de
extra belasting op emotioneel vlak hiervan beperkt is (immers; als
participanten psychische klachten ervaren dan is de lijdensdruk al bestaand,
ongeacht of er naar deze klachten gevraagd wordt of niet).

Gezien voornoemde beperkte belasting zijn wij van mening dat het uitvoeren van
het onderzoek gerechtvaardigd is, omdat de uitkomsten van het onderzoek kunnen
bijdragen aan het beter begrijpen van het verband tussen postpartum
PTSS-klachten en problemen in de moeder-kind binding. Als onze hypothese (dat
onveilige gehechtheid bij moeder hierin een rol speelt) klopt, dan kan er in de
toekomst meer aandacht besteed worden aan preventieve interventies gericht op
het bevorderen van de hechting tussen moeder en kind, waardoor veel potentieel
leed voorkomen zou kunnen worden (op de langere termijn zou dit het risico op
het ontwikkelen van psychopathologie bij het opgroeiende kind kunnen
verminderen).