De invloed van maladaptieve emotieregulatie op inhibitie bij patienten met eetstoornissen

Patiënten met eetstoornissen lijken vaak problemen te ervaren met het inhiberen
van hun gedrag, wat mogelijk grote invloed heeft op hun gezondheid. Het is
belangrijk om meer inzicht te krijgen in dit inhibitie vermogen. Affect en
emoties kunnen hier een rol bij spelen en het is algemeen bekend dat patiënten
met eetstoornissen verstoringen hebben in hun affectieve systeem en veel
negatieve emoties ervaren. Patiënten met eetstoornissen gebruiken vaak
suppressie als emotieregulatie strategie, welke maladaptief is en veel
zelfcontrole kost. Mogelijk is dit van invloed op het inhibitie vermogen,
aangezien het inhibitievermogen ook zelfcontrole vergt. Daarnaast is bekend dat
patiënten van binge-purge gerelateerde stoornissen vaak impulsief zijn en
vooral in reactie op negativiteit. Mogelijk is het zo dat door het gebruik van
maladaptieve emotieregulatie (suppressie), patiënten nog maar weinig
zelfcontrole tot hun beschikking hebben voor het inhiberen van gedrag. Daarom
zou het kunnen onderdrukken van emoties kunnen leiden tot een verslechterd
inhibitievermogen. In eerder onderzoek is de koppeling tussen emotieregulatie
en inhibitie in eetstoornissen nog nooit gemaakt, terwijl dit belangrijk
inzicht kan opleveren om hun gedrag beter te begrijpen.

De huidige studie heeft als doel om de invloed van suppressie als
emotieregulatie strategie op inhibitie vermogen te onderzoeken in patienten met
Anorexia Nervosa- Restrictief subtype (AN-R), Anorexia Nervosa -Binge Purge
subtype (AN-BP), Boulimia Nervosa (BN) en Eetbuistoornis (Binge Eating
Disorder; BED), in vergelijking met gezonde individuen. Er zijn drie hypotheses
gesteld. Ten eerste wordt er verwacht dat voor alle participanten, degene die
de instructie krijgen om hun emoties te onderdrukken, slechter inhibitie
vermogen laten zien ten opzichte van de participanten die geen emotieregulatie
instructies krijgen. Ten tweede wordt er verwacht dat ES patienten slechter
inhibitie vermogen laten zien dan controle participanten. Ten derde, een
interactie effect van conditie (suppressie vs. Geen instructie) en groep (ES
patienten vs. Controle) is verwacht, omdat suppressie leidt tot verslechterd
inhibitie vermogen en ES patienten meer geneigd zijn om suppressie toe te
passen als emotieregulatie strategie wanneer geen specifieke instructies
gegeven worden.

Participanten volgen de volgende procedure: ze vullen vragenlijsten in
betreffende demografische gegevens, klinische karakteristieken en emotionele
toestand. Vervolgens, instructies (suppressie vs. geen instructive) zullen
gegeven worden en bij alle participanten zullen negatieve emoties opgewekt
worden aan de hand van een filmfragment. Dit filmfragment is al eerder gebruikt
in psychologisch onderzoek (Evers, Stok, & de Ridder, 2010; Smeets, Candel, &
Merckelbach, 2004), en wekt alleen tijdelijk negatieve emoties op. Na het
fragment, zullen emotie checks worden uitgevoerd. Hierna zullen participanten
de Stop Signaal Taak (SST) uitvoeren om hun inhibitie vermogen te testen.
Vervolgens zullen manipulatie en emotie checks worden afgenomen, evenals
vragenlijsten betreffende de ernst van de eetstoornis, zelfcontrole en emotie
gedreven impulsiviteit.

Deelname van participanten zal bestaan uit een enkele sessie (van ongeveer 50
minuten). Daarom is de last relatief klein. Alle participanten worden gevraagd
vragenlijsten in te vullen, wat ook als weinig belasting zal worden ervaren.
Vervolgens zal bij participanten negatieve emotie opgewekt worden aan de hand
van een filmfragment. Deze procedure voor het opwekken van negatieve emoties
wordt vaak gebruikt door andere onderzoekers (Macht & Mueller, 2007). Het
specifieke filmfragment is ook gebruikt in vorige studies (Evers et al., 2010;
Smeets et al., 2004). Nog belangrijker, geen negatieve gevolgen zijn in deze
studies ervaren na het zien van het filmfragment. Vervolgens zullen de
participanten de SST uitvoeren, een taak die inhibitie vermogen meet en vaker
in onderzoek bij patiënten met eetstoornissen is gebruikt (Bartholdy, Dalton,
O*Daly, Campbell, & Schmidt, 2016). De hele procedure wordt beschouwd als
veilig. Voorafgaand aan de studie worden participanten ervan verzekerd dat
deelname aan de studie geen invloed heeft op hun behandeling, en dat het op elk
moment mogelijk is om te stoppen met deelname aan de studie zonder dat daar een
reden voor nodig is. Aan het einde van de studie worden participanten grondig
debrieft. Ook wordt er verteld dat participanten contact op kunnen nemen met de
onderzoekers of hun behandelaar wanneer ze nog vragen hebben of ongemakken
ervaren als gevolg van deelname aan het onderzoek.