Een single-center, open-label onderzoek naar de absorptie, distributie, metabolisme en excretie (ADME) van HDM201 (Siremadlin) na een enkelvoudige orale dosis van 25 mg [14C] HDM201 bij gezonde proefpersonen

HDM201 is een nieuw middel dat mogelijk gebruikt kan worden bij de behandeling
van kanker. p53 is een eiwit dat de expressie regelt van een groot aantal genen
die betrokken zijn bij DNA herstel, apoptose (geprogrammeerde celdood) en het
stoppen van de celcyclus. Bij ongeveer de helft van alle kankers is p53
geïnactiveerd wat veroorzaakt is door een mutatie (verandering in DNA). HDM201
leidt tot activering van p53 hetgeen leidt tot een toename van p53 en daardoor
kan HDM201 de celgroei remmen. Het effect van HDM201 op p53 wordt gezien als
een manier om verschillende soorten kanker te behandelen.

Het doel van dit onderzoek is te onderzoeken hoe snel en in hoeverre HDM201 in
het lichaam wordt opgenomen, afgebroken en uitgescheiden (dit wordt
farmacokinetiek genoemd). HDM201 is gelabeld met koolstof-14 (14C) en is dus
radioactief. Zodoende is het mogelijk om HDM201 te volgen in bloed, urine,
ontlasting, en uitgeademde lucht. HDM201 is al eerder aan mensen toegediend.
Het is ook eerder in het laboratorium getest en op dieren.

Ook zal worden onderzocht hoe veilig het nieuwe middel HDM201 is en hoe goed
het wordt verdragen als het aan gezonde vrijwilligers wordt toegediend.

Tevens wordt gekeken of uw genetische achtergrond effect heeft op hoe uw
lichaam reageert op HDM201 (dit wordt farmacogenetica genoemd). Dit onderdeel
van het onderzoek is niet verplicht.

De vrijwilliger krijgt eenmaal 25 milligram (mg) 14C-gelabeld HDM201 als een
capsule via de mond met 240 milliliter (ml) (kraan)water toegediend. Deze
hoeveelheid bevat 3.7 MBq (100 µCi) aan radioactiviteit. Na inname van het
onderzoeksmiddel zal een van de onderzoekers de vrijwilliger zijn/haar handen
en mond inspecteren, om te controleren of de vrijwilliger het onderzoeksmiddel
daadwerkelijk heeft ingenomen. Alle vrijwilligers krijgen hetzelfde
onderzoeksmiddel.

De vrijwilliger krijgt eenmaal 25 milligram (mg) 14C-gelabeld HDM201 als een capsule via de mond met 240 milliliter (ml) (kraan)water toegediend. Deze hoeveelheid bevat 3.7 MBq (100 μCi) aan radioactiviteit

Het onderzoeksmiddel kan bijwerkingen geven.

Tot nu toe zijn in totaal zijn 383 vrijwilligers behandeld met HDM201 (331
patiënten en 52 gezonde vrijwilligers) in 7 voltooide of lopende onderzoeken (6
onderzoeken met patiënten en 1 onderzoek met gezonde vrijwilligers) als
monotherapie of tezamen met andere medicijnen.

De meest voorkomende bijwerkingen die als gerelateerd aan het onderzoeksmiddel
werden beschouwd, waren:
- Hematologische (aan het bloed gerelateerde) bijwerkingen:
- Bloedarmoede (afname van de hoeveelheid rode bloedcellen of hemoglobine in
het bloed, of een verminderd vermogen van het bloed om
zuurstof te vervoeren)
- Leukopenie (afname van de hoeveelheid witte bloedcellen) waaronder
neutropenie (abnormaal lage concentratie van neutrofielen [een soort witte
bloedcellen] in het bloed)
- Trombocytopenie (abnormaal lage concentratie van trombocyten, ook bekend als
bloedplaatjes, in het bloed)
- Gastro-intestinale (aan de maag en darmen gerelateerde) bijwerkingen:
- Misselijkheid
- Overgeven
- Afgenomen eetlust
- Vermoeidheid
- Uitslag

De bijwerkingen waren over het algemeen beheersbaar en over het algemeen mild
tot matig van ernst.

Het onderzoeksmiddel kan ook bijwerkingen hebben die nog onbekend zijn.

Mogelijke ongemakken ten gevolge van metingen
Bloedafnames en/of het inbrengen van een verblijfscanule kunnen pijn doen of
een bloeduitstorting geven.

Alles bij elkaar nemen we maximaal 500 ml bloed bij de vrijwilliger af. Deze
hoeveelheid geeft bij volwassenen geen problemen. Ter vergelijking: bij de
bloedbank wordt 500 mL bloed per keer afgenomen.

Voor het maken van een hartfilmpje worden elektroden op bepaalde locaties op uw
armen, borst en benen geplaatst. Langdurige toepassing van deze elektroden kan
huidirritatie veroorzaken.

Een monster voor de coronavirus test zal met een wattenstaafje achter in de
neus en keel worden genomen. Het nemen van het monster duurt slechts enkele
seconden, maar kan ongemak veroorzaken en een onaangenaam gevoel geven. Het
nemen van een monster achter in de keel kan er toe leiden dat de vrijwilliger
moet kokhalzen. Wanneer het monster achter in uw neus wordt genomen kan de
vrijwilliger een prikkelend gevoel ervaren en kunnen de ogen gaan tranen.