Het bepalen van de anaerobe drempel door middel van submaximale inspanningstesten bij neuromusculaire aandoeningen

Een van de primaire doelen van revalidatieprogramma's bij mensen met een
neuromusculaire aandoening (NMA) is het aansporen van fysieke inspanning, om de
fysieke fitheid te verbeteren en de vicieuze cirkel van inactiviteit te
doorbreken. Er is echter nog een gebrek aan duidelijke richtlijnen voor het
voorschrijven, monitoren en evalueren van aerobe trainingsprogramma's, waardoor
een effectieve toepassing van aerobe training in de revalidatiezorg van mensen
met een NMA wordt belemmerd.

De anaerobe drempel, een submaximale directe maat voor aerobe fitheid, wordt
gebruikt voor het bepalen van de inspanningsintensiteit in de gezonde populatie
en bij mensen met verschillende chronische aandoeningen, en zou ook nuttig
kunnen zijn bij NMA. De anaerobe drempel wordt gebruikt als een
intensiteitsmaat waarmee een onderscheid wordt gemaakt tussen laag en hoog
intensieve inspanning. Hiermee kunnen geïndividualiseerde hartslagzones
opgesteld worden waar patiënten in kunnen trainen. Uit eerder onderzoek is
gebleken dat de anaerobe drempel bepaald kan worden door middel van submaximale
inspanningstesten in individuen met het postpoliosyndroom (een langzaam
progressieve NMA), waarmee het een veelbelovende test kan zijn voor het gebruik
in de klinische praktijk. De betrouwbaarheid van deze bepaling is echter nog
niet onderzocht, en het is onbekend of de anaerobe drempel ook door middel van
submaximale inspanningstesten bepaald kan worden bij andere langzaam
progressieve NMA's.

Een belangrijk nadeel van deze conventionele manier om de anaerobe drempel te
bepalen is dat het een complexe en uitgebreide procedure is, waarvoor dure
ademgasapparatuur nodig is. Deze apparatuur is in lang niet alle
revalidatiecentra beschikbaar. Daarom is de volgende innovatieve stap om een
voorspellend model te ontwikkelen voor het bepalen van de anearobe drempel, op
basis van eenvoudig te meten parameters waarvoor geen ademgasapparatuur nodig
is.

Eerder in de literatuur voorgestelde methodes om de anaerobe drempel op een
indirecte manier te bepalen zijn gebaseerd op hartslag, respiratie, RPE,
bloedsaturatie en een combinatie van hartslag en bloeddruk. Deze methodes zijn
echter nog niet getest bij de NMA populatie. Daarnaast kan het combineren van
deze methodes mogelijk zorgen voor een accuratere bepaling van de anaerobe
drempel.

Doelen:

(1) Bepalen of de anaerobe drempel kan worden vastgesteld bij individuen met
een langzaam progressieve NMA door middel van een submaximale inspanningstest
met ademgasanalyse.

(2) Bepalen van de betrouwbaarheid van de anaerobe drempel bepaling bij
individuen met een langzaam progressieve NMA door middel van een submaximale
inspanningstest met ademgasanalyse.

(3) Ontwikkelen van een voorspellend model voor een indirecte bepaling van de
anaerobe drempel, gebruik makende van eenvoudig te meten variabelen zonder
ademgasanalyse bij individuen met een langzaam progressieve NMA.

Een cross-sectionele studie, uitgevoerd op de Revalidatieafdeling van het
Amsterdam UMC, locatie AMC.

Deelnemers zullen drie testdagen doorlopen. Op de eerste en tweede testdag
zullen twee submaximale inspanningstesten uitgevoerd worden, waarvan één met
ademgasanalyse en één zonder ademgasanalyse. Op de derde testdag zal een
maximale inspanningstest met ademgasanalyse uitgevoerd worden.

Alle deelnemers worden gevraagd om op 3 verschillende dagen naar het AMC te
komen. In totaal worden er, verspreid over deze 3 dagen, 5 inspanningstesten
uitgevoerd. Tijdens de eerste en tweede testdag worden er twee submaximale
inspanningstesten uitgevoerd, met 60 minuten rust tussen de testen. Tijdens de
derde testdag wordt er een maximale inspanningstest uitgevoerd. De bezoeken
zullen ongeveer 2 uur duren per bezoek.

Door een screening op contra-indicaties voor fysieke inspanning door een
revalidatiearts voor deelname aan het onderzoek, en door de ervaring binnen de
afdeling Revalidatie van het Amsterdam UMC, locatie AMC, met het uitvoeren van
inspanningstesten bij patiënten met een NMA wordt het risico op medische
problemen klein geacht.