Een fase 1, open-label, enkele kliniekstudie van absorptie, metabolisme en excretie en
absolute biobeschikbaarheid bij mensen van leriglitazone (MIN-102) in 2 parallelle groepen
van mannelijke gezonde vrijwilligers

Leriglitazone is een middel dat mogelijk gebruikt kan worden bij de behandeling
van ziektes van het centrale zenuwstelsel. Leriglitazone bindt aan en activeert
PPAR gamma receptoren in hersencellen. Dit heeft verschillende positieve
effecten tot gevolg in deze hersencellen waaronder, het herstellen van de
energiebalans, het verminderen van stress, verbeterde bescherming van
hersencellen en het verminderen van ontstekingen. Leriglitazone blijkt ook een
beschermend effect te hebben op de bloed-hersenbarrière. Deze barrière is een
soort filter dat de hersenen scheidt van het bloed (in het lichaam).
Onderzoeken in patiënten met neurologische aandoeningen (adrenoleukodystrofie
en ataxie van Friedreich) die leriglitazone kregen, lieten een klinisch
voordeel zien bij deze patiënten. Leriglitazone kan in de toekomst mogelijk
worden gebruikt voor de behandeling van deze ziekten van het centrale
zenuwstelsel.

In dit onderzoek onderzoeken wij hoe veilig het middel leriglitazone is en hoe
goed het wordt verdragen als gezonde deelnemers dit gebruiken.

Naast dat leriglitazon uitgebreid is getest in het laboratorium en op dieren is
het in het verleden gebruikt door zowel gezonde deelnemers als bij patiënten in
geneesmiddelenonderzoeken waarbij is gebleken dat het veilig is en goed wordt
verdragen.

Leriglitazon is een *werkzaam afbraakproduct* van pioglitazon, wat betekent dat
het afkomstig is van de afbraak tijdens de stofwisseling en dat het in het
algemeen zeer vergelijkbare middelen zijn. Pioglitazon is al beschikbaar op de
markt en staat bekend als een medicijn dat gebruikt wordt voor de behandeling
van type 2-diabetes.

Ook onderzoeken wij hoe snel en in hoeverre leriglitazone door het lichaam
wordt opgenomen, getransporteerd, en uitgescheiden na orale toediening. Alleen
in Deel B wordt orale toediening gevolgd door een intraveneuze toediening.
Leriglitazone is voor dit onderzoek radioactief gemerkt met koolstof-14 (14C).
Hierdoor is het mogelijk om leriglitazone te volgen in bloed, urine en
ontlasting.

Voor het onderzoek is het nodig dat de vrijwilliger 1 periode van 15 dagen (14
nachten) in het onderzoekscentrum verblijft. Als op Dag 14 nog niet is voldaan
aan de stopcriteria dan moet de vrijwilliger terugkeren op de dagen 21, 28, 35,
49 en 63 voor 24-uurs terugkombezoeken totdat aan de stopcriteria is voldaan.
Hierna is er nog 1 nacontrole bezoek aan het onderzoekscentrum tussen 5 tot 7
dagen na de laatste studie dag of 24-uurs terugkombezoek(en).

Dag 1 is de dag waarop de vrijwilliger het onderzoeksmiddel krijgt. We
verwachten de vrijwilliger op de dag voorafgaand aan de toediening van het
onderzoeksmiddel in het onderzoekscentrum en verlaat het onderzoekscentrum op
Dag 14 van het onderzoek.

Alleen voor Deel A: 1x 180 mg 14C-leriglitazon wordt gegeven als troebele drank (orale suspensie). Alleen voor deel B: 1x 180 mg leriglitazon wordt gegeven als troebele drank (orale suspensie). Daarna wordt na 1,5 uur 100 μg 14C-leriglitazon toegediend als een intraveneuze infusie, eenmaal gedurende 15 minuten.

Bloedafname
Bloedafnames kunnen pijn doen of een bloeduitstorting geven. Het gebruik van
een verblijfscanule kan soms leiden tot ontsteking, zwelling, verharding van de
ader, of bloedstolling en bloeding rondom de prikplaats. Bij sommige personen
kan een bloedafname soms bleekheid, misselijkheid, zweten, lage hartslag, of
bloeddrukdaling met duizeligheid of flauwvallen veroorzaken.

Alles bij elkaar nemen we van de keuring tot de nacontrole ongeveer 493
milliliter (ml) bloed van deelnemers van Deel A en 469 milliliter (mL) bloed
van deelnemers van Deel B. Deze hoeveelheid geeft bij volwassenen geen
problemen. Als de onderzoeker dit nodig vindt om de veiligheid van de deelnemer
te kunnen waarborgen, kunnen extra monsters worden genomen voor eventueel
aanvullende testen. Als dit gebeurt dan kan de totale hoeveelheid afgenomen
bloed meer zijn dan de hierboven aangegeven hoeveelheid.

Hartfilmpje
Voor het maken van een hartfilmpje worden elektroden op uw armen, borst en
benen geplaatst. Langdurige toepassing van deze elektroden kan huidirritatie
(huiduitslag en jeuk) veroorzaken.

Coronavirus test
Monsters voor de coronavirus test zullen met wattenstaafjes achter in uw neus
en keel worden afgenomen. Het afnemen van de monsters duurt slechts enkele
seconden, maar kan ongemak veroorzaken en een onaangenaam gevoel geven. Het
afnemen van een monster achter in uw keel kan er toe leiden dat u moet
kokhalzen. Wanneer het monster achter in uw neus wordt afgenomen kunt u een
prikkelend gevoel ervaren en kunnen uw ogen gaan tranen.