Effect van neurocognitieve lading tijdens sprongtesten op sprongafstand, spieractiviteit en gewrichtshoeken bij patiënten met voorste kruisband (VKB) reconstructie versus gezonde controles

Een voorste kruisbandreconstructie (VKBr) is de gouden standaard voor herstel
van kniestabiliteit bij jonge sportief actieve patiënten. Na een VKBr verwacht
meer dan 90% van de amateursporters terug te kunnen keren naar het
preoperatieve sportniveau. Helaas blijkt dat slechts 55% van de patiënten dit
doel daadwerkelijk bereikt. Daarnaast is het zeer verontrustend dat 23-33% van
de sporters onder de 25 jaar een nieuwe VKB-ruptuur krijgt aan dezelfde, of de
andere knie. Het merendeel van deze nieuwe blessures treedt op binnen twee jaar
na terugkeer naar de sport, waarvan de helft in de eerste 6 maanden na
terugkeer naar sport. Dit impliceert dat er mogelijk een mismatch bestaat
tussen het afronden van de revalidatie en het hervatten van de sport. Om te
bepalen of patiënten terug kunnen keren naar de sport wordt vaak gebruik
gemaakt van sprongtesten. Deze sprongtesten zijn mogelijk niet specifiek genoeg
om te bepalen of een atleet klaar is om terug te keren naar zijn/haar sport. In
dit onderzoek worden sprongtesten geëvalueerd waaraan een neurocognitieve
lading is toegevoegd. Op deze manier worden de sport specifieke taken wellicht
beter gerepresenteerd. De sprongen worden geïnstrumenteerd uitgevoerd zodat ook
de kwaliteit van bewegen kan worden geëvalueerd. De uitkomsten van dit
onderzoek geven meer informatie over welke testen meer inzicht geven over of
een patiënt klaar is om terug te keren naar de sport. Met dit inzicht kan in de
toekomst de revalidatie beter aangepast worden op de behoefte van de patiënt,
waardoor het aantal re-rupturen en/of het aantal patiënten dat niet terugkeert
op hun oude sportniveau hopelijk kan worden verminderd.

Onderzoeken van de hypothese dat zowel patiënten met een VKBr als controles
zonder knieletsel een significant veranderde sprongafstand laten zien tijdens
sprongtesten met een neurocognitieve lading ten opzichte van traditionele
sprongtesten.

Dit onderzoek is een twee-armig cross-sectioneel patiënt controle onderzoek,
bestaande uit 30 patiënten met een VKBr en 30 controles zonder knieletsel.

Deelnemers aan het onderzoek worden gevraagd een afstand van 15 meter heen en weer te lopen en drie verschillende sprongtesten uit te voeren terwijl zij bewegings- en EMG-sensoren dragen. Bij de eerste sprongtest mag de deelnemer zelf bepalen wanneer hij/zij springt. Bij de tweede sprongtest wordt gevraagd om te springen zodra een lampje gaat branden. Bij de derde en laatste sprongtest is het afhankelijk van de kleur van het lampje of de deelnemer wel of niet mag springen. Bij iedere sprongtest moeten drie goede sprongen gemaakt worden met het rechterbeen en drie met het linkerbeen.

Deelname aan dit onderzoek kost ongeveer 60-90 minuten tijd van deelnemers. Dit
wordt beschouwd als een geringe extra belasting, zeker gezien het feit het
onderzoek indien mogelijk gekoppeld wordt aan een bestaande afspraak (in het
geval van de VKBr-patiënten) en in andere gevallen gepland kan worden op het
moment dat het de deelnemer het beste uitkomt zodat er geen vrij hoeft worden
genomen van school, studie of werk. De sprongtesten waarbij de deelnemer pas
mag springen als het lampje aangaat zullen iets moeilijker zijn dan de
sprongtesten die standaard deel uit maken van de revalidatie na een VKBr. Het
kan zijn dat springen met het geopereerde been enig ongemak veroorzaakt aan de
knie. Er bestaat daarnaast een gering risico dat de deelnemer bij de landing na
de sprong door de knie zakt. In wetenschappelijke literatuur zijn hiervan geen
gevallen gerapporteerd. Deelname aan dit onderzoek brengt niet meer risico*s
met zich mee dan deelname aan een training, wedstrijd of een
fysiotherapeutische behandeling. Voor de deelnemers zonder knieletsel zijn dit
alledaagse bewegingen die ze ook bij hun sport zullen maken en derhalve brengt
deze test geen extra risico*s met zich mee.