Vergelijkend onderzoek naar de bijwerkingen tussen langwerkende en kortwerkende tacrolimus bij longtransplantatie ontvangers

De overleving na longtransplantatie neemt de afgelopen decades toe. Onder
andere heeft dit te maken met een verbeterd immunosuppressief regime na
transplantatie. Hierin is de introductie van calcineurine remmers (CNI)
belangrijks geweest. De standaard gebruikte calcineurine remmer is IR
tacrolimus (kort afgifte preparaat). Een belangrijk nadeel van CNIs zijn de
bijwerkingen zoals nierschade, hypertensie, new onset diabetes mellitus en
zenuwschade. Met name patienten na een longtransplantatie zijn gevoelig voor
deze bijwerkingen aanzien hogere spiegels van CNIs nodig zijn om rejectie te
verminderen en opzichte van andere solide orgaan transplantaties.

Een relatief nieuwere CNI is LCP tacrolimus welke een gereguleerde afgifte met
een hogere biologische beschikbaarheid en stabielere spiegel heeft ten opzichte
van IR tacrolimus en wordt 1 keer per dag ingenomen in plaatst van 2 keer per
dag. Tevens zijn piekspiegels van LCP tacrolimus lager dan die van IR
taceolimus waarmee wordt verwacht dat genoemde bijwerkingen minder aanwezig
kunnen zijn of zich later presenteren. LCP tacrolimus is reeds non-inferieur
gebleken ten opzichte van IR tacrolimus wanneer het gaat om rejectie voorkomen,
in verschillende transplantatie populaties waaronder longtransplantatie. In de
longtransplantatie betrof dit een follow up periode van 6 maanden.

Nierinsufficiëntie verhoogd het risico op overlijden na transplantatie. Het
adequaat inschatten van de nierfunctie is derhalve belangrijk, maar lastig na
longtransplantatie. Dit heeft onder andere te maken met afname van spiermassa
in deze populatie. In de dagelijkse praktijk wordt kreatinine gebruikt als
filtratie marker om een schatting te kunnen doen van de klaring en dus de
nierfunctie. Kreatinine is afkomstig uit spieren dus een lastige marker in de
longtransplantatie populatie. Cystatine C is een alternatieve marker en lijkt
in verschillende transplantatiepopulaties betrouwbaarder dan kreatinine in het
schatten van de nierfunctie.

Verder blijkt dat het famacogenetisch profiel bepalend is of bij een patiënt
het tacrolimus metabolisme snel of langzaam is. Voor de beide formuleringen
zullen we dit profiel correleren met werking en bijwerking.

Onderzoeken of LCP tacrolimus gelijk effectief is als IR tacrolimus maar met
minder toxiciteit en minder comorbiditeit als gevolg hiervan op de lange
termijn.

Deelnemers randomiseren derhalve met voor LCP tacrolimus of IR tacrolimus als
onderdeel van de standaardbehandeling na longtransplantatie en worden vervolgd
ten aanzien van de toxiciteit gedurende 2 jaar.

2 cohorten worden apart bestudeerd:
Cohort 1: deelnemers vlak na longtransplantatie worden gerandomiseerd voor LCP
tac of IR tac <1 week na transplantatie
Cohort 2: deelnemers > 1 jaar na transplantatie met een stabiele
transplantaatfunctie en stabiele IR dosering dosering worden gerandomiseerd
voor continueren van IR tac of overgezet op LCP tac

LCP tacrolimus is het studiemedicament en wordt vergeleken met IR tacrolimus als onderdeel van de standaard behandeling na longtransplantatie.

De belasting voor de deelnemer en de risico's voor de deelnemers worden laag
ingeschat. Enkel tijdsinvestering in de studievisites zijn studie gerelateerde
activiteiten. Gedurende de studievisites wordt de baselinedata verzameld en
gecheckt bij de deelnemers, de medicatie gecontroleerd, eventuele problemen
besproken/gecontroleerd. Alle overige studiemetingen worden gedaan binnen
Transplantlines. De overige data wordt verzameld vanuit de medische status
(zoals laboratoriumuitslagen, longfunctie uitslagen, bloeddrukmetingen, data
over rejecties, infecties en maligniteiten).

Deze studie betreft een laagrisico studie.