Kan moleculaire beeldvorming de uitkomst voorspellen van eerstelijns hormonale therapie +/- CDK 4/6 remming in uitgezaaide, hormoongevoelige borstkanker?

Bij vrouwen met hormoongevoelige borstkanker kenmerken de kankercellen zich
door aanwezigheid van de oestrogeen receptor in de cel. Deze receptor kan
gezien worden als een antenne van de kankercellen die groeisignalen uit de
omgeving kan opvangen en deze kan doorgeven aan de cel. Eén van de
belangrijkste groeisignalen voor deze kankercellen is het vrouwelijk
geslachtshormoon oestrogeen. De behandeling voor vrouwen met uitgezaaide
hormoongevoelige borstkanker is dan ook gericht tegen het hormoon oestrogeen of
de oestrogeen receptor. Dit staat ook wel bekend als anti-hormonale therapie,
bijvoorbeeld anastrozol of letrozol. Anti-hormonale therapie kan versterkt
worden, door te combineren met een CDK 4/6 remmer (zoals palbociclib,
ribociclib of abemaciclib). Niet iedereen heeft deze combinatie behandeling
nodig, want sommige patiënten reageren ook heel goed op anti-hormonale therapie
alleen. Bovendien kunnen CDK 4/6 remmers soms ook (milde) bijwerkingen
veroorzaken, zoals vermoeidheid. We zouden daarom graag willen weten wie er het
meest baat heeft van de combinatie behandeling. Op dit moment is er nog geen
test die dit goed kan voorspellen.

Om zo*n voorspellende test te ontwikkelen, wordt het SONImage onderzoek gedaan.
Hierbij wordt een specifieke PET-scan, gericht op de oestrogeen receptor
(FES-PET) gemaakt, naast de gewone scans zoals een FDG-PET. Dit doen we voor de
start van de anti-hormonale therapie met CDK 4/6 remmer. Uit een eerder
onderzoek bleek de FES-PET het effect van CDK 4/6 remming op de uitzaaiingen te
kunnen voorspellen. In SONImage willen we onderzoeken of dit ook voor
individuele patiënten geldt. Naast de PET-scans willen we ook kijken of
informatie uit het bloed ons kan helpen bij deze voorspelling. Hiermee hopen we
in de toekomst in een vroeg stadium mensen te kunnen selecteren die baat zullen
hebben van het toevoegen van CDK 4/6 remmers en mensen die juist geen baat
zullen hebben van deze combinatie behandeling. Zo willen we uiteindelijk onder-
of overbehandeling voorkomen en de kwaliteit van leven zo goed mogelijk houden.

Dit is een uitbreiding van de SONImage studie, een imaging biomarker zij-studie
van de Nederlandse SONIA-studie. In de SONIA-studie werden patiënten met
hormoongevoelige gemetastaseerde borstkanker gerandomiseerd voor endocriene
therapie gecombineerd met CDK 4/6 remming in eerste- of tweedelijnsbehandeling.
Ten gevolge van de COVID-19 pandemie werd de inclusie voor de SONImage studie
disproportioneel beïnvloed vergeleken met de inclusie voor de SONIA-studie,
hierdoor konden de inclusie doelen van de SONImage studie niet behaald worden
voor het sluiten van de SONIA-trial. In plaats van 100 patiënten werden 53
patiënten geïncludeerd voor de SONImage studie. Hiervan zijn 31 patiënten
gerandomiseerd voor behandeling met endocriene therapie plus een CDK 4/6 remmer
en 22 patiënten voor behandeling met standaard eerstelijns endocriene therapie.
Om te kunnen voldoen aan de primaire uitkomst van de SONImage studie na
voltooiing van de SONIA-studie, wordt de SONImage uitgebreid als een
onafhankelijke studie, om de inclusie van 50 evalueerbare patiënten in de CDK
4/6 remming arm compleet te maken. Voor de endocriene therapie zónder CDK 4/6
remming arm zal totale aantal van 50 evalueerbare patiënten compleet gemaakt
worden door random sampling van de voltooide IMPACT MBC trial (NCT01957332,
Schröder PI), waarin soortgelijke patiënten precies dezelfde beeldvorming
ondergingen voorafgaand aan eerstelijns endocriene therapie (zonder CDK 4/6
remming) voor hormoongevoelige gemetastaseerde borstkanker.

De FES-PET die wordt gemaakt bij baseline en bij PFS1, plus de low-dose CT
scan, zullen extra stralingsbelasting van ongeveer 6.1 millisievert (mSv) elk
geven. Deze additionele stralingsbelasting is gerechtvaardigd in deze categorie
van volwassenen met gemetastaseerde kanker volgens de International Commission
on Radiological Protection (ICRP) richtlijnen. Verder wordt er tijdens de
FES-PET een buisje bloed afgenomen voor de bepaling van SHBG. Wanneer de
proefpersoon hier toestemming voor geeft, worden tevens drie buisjes bloed
afgenomen bij baseline en PFS1, voor ctDNA analyse. De tijd tussen de FES-PET
en standaard FDG-PET (in geen specifieke volgorde) dient ten minste 24 uur te
zijn, om voor voldoende verval van de radiotracer te zorgen.
Patiënten en artsen zullen geblindeerd worden voor de uitkomst van de FES-PET,
maar niet voor die van de FDG-PET.
De resultaten van deze studie zullen geen klinische implicaties hebben voor de
individuele participanten.