Amsterdamse cohortstudie naar patiënten met een verhoogd risico op het krijgen van ventriculaire artimiëen

Acute hartdood zorgt voor ongeveer 20% van alle doden in Europa. De
implanteerbare cardioverter defibrillator is ontworpen om een schok te geven
indien er een dodelijke hartritmestoornis ontstaat. Momenteel wordt deze ICD
geïmplanteerd bij verschillende groepen mensen die een verhoogd risico hebben
op het krijgen van een dodelijke kamerritmestoornis. Momenteel is de meest
gebruikte en bekende risicofactor het hebben van een slechte linker ventrikel
functie gemeten als ejectiefractie (LVEF). Echter krijgt maar een beperkt
aantal mensen met een ICD daadwerkelijk een ritmestoornis, terwijl zij wel
worden blootgesteld aan een risico op complicaties. Bovendien is er nog steeds
een groep mensen die sterft aan acute hartdood zonder dat zij de bescherming
van een ICD hebben. In deze studie gaan wij op zoek naar potentiële biomarkers
die voorspellend zijn voor het optreden van kamerritmestoornissen.

Het doel van dit onderzoek is om te onderzoeken in welke mate biomarkers
gerelateerd zijn aan het ontstaan van kamerritmestoornissen, om op deze manier
de indicatiestelling voor ICD-therapie te verbeteren.

Er zal tijdens de routine follow-up van patiënten met een ICD bloed worden
afgenomen. Dit zal gebeuren op baseline, 6 en 12 maanden. Indien er bij een
patiënt sprake is van terechte therapie, zal binnen twee weken na deze
therapie nog 1 maal bloed afgenomen worden. Deze patiënten worden op basis van
baseline karakteristieken gematched aan patiënten zonder terechte therapie. In
beide groepen worden de niveaus van biomarkers bepaald en wordt er gekeken of
deze verhoogd zijn in de patiënten met therapie.

De patiënten zullen niet direct voordeel ervaren aan deze studie. Echter is er
ook maar een zeer klein risico op complicaties, die passen bij de afname van
bloed. Het gaat hier onder andere om hematoom vorming of littekenweefsel.De
bloedafnames worden zo veel mogelijk aan bezoeken voor standaard zorg
gekoppeld.