Een gerandomiseerde fase-1b/2a-trial naar de effectiviteit van intermitterende hypoxie-interventies bij de ziekte van Parkinson

Intermitterende hypoxie is een bekende preconditionerings-interventie die onder
meer gebruikt wordt door atleten en personen met hart- en vaatziekten. De
veiligheid en haalbaarheid van (intermitterende) hypoxia-interventies en de
effecten op korte termijn op de symptomen van de ziekte van Parkinson (PD)
werden beoordeeld in een eerdere verkennende fase I studie. De netto-effecten
van meerdere hypoxiesessies op parkinsonsymptomen en fysiologische mechanismen
zijn echter onbekend. De resultaten van de vorige fase-I-studie hebben
grotendeels de studieopzet van deze fase 1b-2a veiligheids- en
effectiviteitsstudie bepaald.

Onderzoeken van de veiligheid, haalbaarheid en netto symptomatische effecten
van multipele intermitterende hypoxie-interventies bij personen met de ziekte
van Parkinson. Secundaire resultaten zijn het onderzoeken van de inductie van
relevante neuroprotectieve pathways zoals gemeten in serum.

Het betreft een twee-armige dubbelgeblindeerde randomisatie-gecontroleerde
trial.

45 minuten normobare intermitterende hypoxie (FiO2 0,163 gedurende 5 minuten afgewisseld met 5 minuten normoxie) zal worden toegediend via een hypoxicator (een apparaat dat de verlaagde fractie zuurstof uit kamerlucht titreert) via een zuurstofmasker bij de deelnemers thuis. De interventies worden 3 keer per week uitgevoerd, gedurende in totaal 4 weken. Een ervaren laborant zal aanwezig zijn voor instructies tijdens de eerste sessie, en zal aanwezig blijven tot het nodig is voor een veilige en comfortabele toediening van hypoxie. Dit wordt gevolgd door deskundige hulp op afstand tijdens de eerste week van de interventies, gevolgd door wekelijkse videocalls om de adequaatheid van de toediening, de veiligheid en de naleving te controleren. Tijdens een proeffase van de eerste vier deelnemers komen de deelnemers in de tweede week naar het ziekenhuis om de accumulatie van lichamelijke reacties op herhaalde toediening nauwlettend te volgen.

Het werkingsmechanisme van hypoxie-interventies op het cardiovasculaire en
cardiorespiratoire systeem bij de mens is vrij goed bekend bij gezonde personen
en bij kwetsbare personen met een grote verscheidenheid aan aandoeningen. Er
bestaat uitgebreide literatuur over hypoxie-interventies, met inbegrip van
intensievere of langere hypoxie-proeven dan de huidige. Eerdere studies die
intermitterende hypoxie induceren bij mensen hebben significante positieve
cardiovasculaire effecten aangetoond. Belangrijk is dat, buiten de ziekte van
Parkinson, IHT een algemeen toegepaste en veilig gebleken interventie is in
verschillende disciplines, waaronder langer durende en frequentere interventies
bij kwetsbare bevolkingsgroepen zoals ouderen, personen met COPD en
hartziekten. Veel studies hebben gebruik gemaakt van hypoxicators, waaronder de
modellen zoals die in dit protocol worden gebruikt.
Cardiorespiratoire complicaties die inherent zijn aan parkinson hebben niet
geleid tot ongewenste voorvallen in intensieve proeven met aërobe
beweeginterventies en de deelnemers worden grondig gescreend vóór het begin van
de studie. Onze eerdere TALISMAN-1-studie lijkt te wijzen op het feit dat
hypoxie-interventies bij parkinson veilig en haalbaar zijn na het uitvoeren van
een gestructureerde screeningprocedure. Er zijn geen aanwijzingen voor een
significante verslechtering van symptomen in deze eerdere studie. Hoewel er in
deze populatie geen bijwerkingen te verwachten zijn, nemen wij uitgebreide
veiligheidsmaatregelen die het risico op eventuele bijwerkingen, al dan niet
reversibel, minimaliseren. Bovendien is de voorgestelde methode om hypoxie toe
te dienen de meest gebruikte. Bestudering van deze interventie is
gerechtvaardigd door de combinatie van preklinisch bewijsmateriaal en onze
eerdere onderzoeksresultaten. Er is potentieel ongemak door het ademen door een
masker of een (onverwachte en ongekende) reversibele verergering van de
symptomen. Dit zal voornamelijk leiden tot fysiek ongemak. Momenten van
verergering van de symptomen kunnen ook psychologisch ongemak veroorzaken. Wij
verwachten geen sociale, maatschappelijke, privacygerelateerde, financiële of
stigmagerelateerde nadelen voor onze deelnemers.