Blikstabiliteit als maat voor vestibulair functioneren:
Miswijzing en correctie van de blikrichting in 3D bij éénzijdige vestibulaire uitval.

De evenwichtsorganen dragen bij aan de lichaamsbalans in rust en beweging, aan
de stabiliteit van de blikrichting tov een visueel target en aan de ruimtelijke
oriëntatie. Na plotselinge uitval van één evenwichtsorgaan ontstaat
duizeligheid, instabiliteit bij het lopen, en desoriëntatie. Daarnaast bestaan
klachten over beeldbeweging tjidens hoofdbewegingen zoals visual lag en
oscillopsie. Duizeligheid en instabiliteit worden echter lang niet altijd door
een afwijking van het evenwichtsorgaan veroorzaakt, neurologische,
cardiologische afwijkingen en bijwerkingen van medicatie kunnen eveneens tot
duizeligheid en onbalans leiden. Het achterhalen van de oorzaak van
duizeligheid kan lastig zijn.
Uitval van één evenwichtsorgaan kan centraal gecompenseerd worden waardoor
klachten verminderen en na volledige compensatie van het verlies kan de uitval
klachtenvrij worden. Onderzoek van de oogbewegingen bij gecompenseerde uitval
laat zien dat de nystagmus verdwijnt en dat er compensatoire saccades ontstaan.
De gebruikelijke klinische testen meten de gain, de verhouding tussen oog en
hoofdbeweging, hetgeen een relatieve maat is, en zijn minder gericht op de
beschrijving van de nauwkeurigheid van compensatie strategieën bij een
afwijkende gain. Ze meten geen retinale slipsnelheid, die een maat is voor het
verschil tussen oog en hoofdbeweging, leidend tot misalignment van de
oogpositie tov de hoofdpositie.
Daarbij worden alleen horizontale en verticale oogbewegingen gemeten. Torsie
van de oogbol is een onderdeel van vrijwel iedere oogbeweging en deze wordt
meestal buiten beschouwing gelaten door methodologische beperkingen.

Valideren meetmethode torsie oogbewegingen
Meten van oogbewegingen in 3 dimensies.
Bepalen leeftijdsafhankelijkheid van de responsen.
Nagaan wat de waarde is van de gain van de oogbeweging ten opzichte van de
hoofdbeweging en de retinale slipsnelheid, in de klinische diagnostiek door
vergelijking van normale proefpersonen met patiënten met eenzijdige uitval van
het labyrint en patiënten met een stationaire retinale dysfunctie syndroom.
Beschrijven omvang, timing en nauwkeurigheid van de correctie saccades, om zo
de klachten en functiestoornis te kunnen correleren aan kanaal uitval.

Pilot onderzoek. Er worden 3 series metingen uitgevoerd:
1. Validatie van de apparatuur voor de torsionele oog- en hoofdbeweging
registratie,
2. Meten leeftijdsafhankelijke normaalwaarden in 3 leeftijdgroepen.
3. Metingen van blikstabiliteit bij 1) functievermindering van 1
evenwichtsorgaan en 2) evenwichtsklachten bij een visuele aandoening

Naast de metingen vullen alle deelnemers de Dizziness Handicap Inventory (DHI)
en een vragenlijst uit ERGO in, hiermee wordt een koppeling gemaakt tussen de
gemeten waarden en de ervaren duizeligheid, problemen met balans en
blikstabiliteit.

Voor de registratie van horizontale, verticale en torsionele oogbewegingen
krijgen de deelnemers een strak zittende video oculografie bril op het hoofd.
Het meten van de torsie van de oogbol is gebaat door het dragen van een
contactlens of een scleral search coil. Beide lenzen worden geplaatst volgens
een standaard protocol.
Voor genereren van de hoofdbeweging wordt bij het validatie experiment een
bewegingsplatform gebruikt, waarbij het hoofd geïmmobiliseerd wordt door
steunen en een biteboard. Het bewegingsplatform is eerder beoordeeld en
goedgekeurd door de METC (METC-2003-82) [3]. Voor de normaalwaarden en de
eenzijdige uitval wordt het standaard klinisch meetprotocol gebruikt, een
laagfrequent draaistoel of manueel opgelegde head impulsen.
Het biteboard en contactlenzen verminderen het comfort, maar er zijn geen
risico*s van beschreven. De lenzen zijn eerder beoordeeld en goedgekeurd door
de METC (MEC*2016*327)