Haagse aanpak complexe gezondheidsproblemen

In Nederland bestaan grote gezondheidsverschillen tussen rijk en arm. In 2010
was het verschil in levensverwachting 7 jaar. Als oorzaak hiervan wordt de
sociaal economische status (SES) genoemd. Met name in achterstandswijken wonen
grote groepen mensen met een lage SES. Met een eerder verrichte studie (binnen
project NL8223-10216) identificeerden we ín de achterstandswijk een groep met
lage SES die daarnaast complexe gezondheidsproblemen heeft en afwijkend
zorggebruik vertoont, hotspotters. Dit afwijkende zorggebruik wordt
gedefinieerd als zogenaamd *mismatch of care*. Met mismatch van zorg wordt
bedoeld: over-, onder- of niet passend gebruik van zorg met negatieve effecten
op de kwaliteit en kwantiteit van leven van de patiënt.
Huisartsen in achterstandswijken hebben in de huidige situatie geen richtlijnen
voor deze complexe groep, terwijl de zorgverlener én patiënt een zware
(ziekte/zorg)last ervaren. Om tot passende richtlijnen te komen is er nog veel
inzicht te vergaren over het zorgproces van de hotspotter bij de huisarts. Dit
onderzoek heeft als vraagstelling: Wat is het effect van postieve gezondheid op
zorggebruik, gezondheid en participatie bij mensen met complexe problemen op
meerdere leefgebieden en mismatch van zorg? Hierbij exploreren we evalueren we
registratie, vervolgbeleid en de gevolgen hiervan voor zorgverlener en patiënt.

Hoofddoelstelling: inzicht verkrijgen in het effect van een gesprek middels het
positieve gezondheidsspinnenweb voor hotspotters op acuut zorggebruik.

Subdoelstellingen: inzicht verkrijgen over werkzaamheid/haalbaarheid van
nieuwe/aanvullende stappen van zorgtraject, ter optimalisatie van de zorg:
1. inzicht verkrijgen of het bestaande diagnostisch proces verdiept kan worden
met gepersonaliseerde diagnostiek, zodat het effectief inzicht geeft over de
gehele breedte van (gezondheids)problemen van de patiënt.
2. Inzicht verkrijgen over hoe de complexiteit van deze problematiek in het HIS
door de huisarts en de POH-GGZ wordt geregistreerd na de verdiepende
diagnostiek.
3. Overzicht krijgen van eventuele wijzigingen in beleid en behandeling door
huisarts of POH-GGZ na de verdiepende diagnostiek.
4. Inzicht verkrijgen of het veranderen van het zorgtraject voor hotspotters
een associatie heeft met uitkomstmaten, gericht op kwaliteit van leven en
zorggebruik en ervaring van de zorgverlener.

Het betreft een kwalitatief onderzoek volgens de Grounded Theory methodiek.
Waarbij we middels semi-gestructureerde interviews, vragenlijsten,
dossier-onderzoek en data-analyse, inductief onderzoek doen op welke wijze het
zorgtraject te verbeteren is en hierover proberen een theorie/hypothese te
vormen.
Het eerste deel van het onderzoek vindt plaats in één huisartsenpraktijk en
alle hotspotters die een diagnostisch gesprek ondergaan zullen meteen
daaropvolgend het gehele zorgtraject doorlopen. Dit zal geanalyseerd worden en
levert een concept-hypothese op over hoe een verbeterd zorgtraject eruit kan
zien.
Deze concept-hypothese wordt vervolgens in vijf andere huisartspraktijken in
Den Haag op dezelfde manier onderzocht.

zie hierboven

Interventie: De exploratie van het zorgtraject bestaat uit vier verschillende
onderdelen: diagnostiek, registratie, observatie van beleid en de evaluatie van
de gevolgen. Dit gebeurt middels analyse van de verdiepende diagnostiek,
dossier-onderzoek, vragenlijsten + data-analyse en interviews met zorgverleners.

De participant heeft risico*s op:
(a) Stigmatisering. Hulpverleners ervaren hotspotters als een *moeilijke*
groep. Dit is een negatief oordeel, maar pre-existent aan de studie. Door onze
aanpak te richten op de za-ken die voor de individuele participant van belang
zijn, verwachten we meer effectieve hulpverlening, leidend tot afname van
frustratie. Dit risico zal afnemen dóór de studie.
(b) Psychische klachten. Het diagnostisch gesprek kan over beladen onderwerpen
gaan waardoor psychische klachten boven komen. Het gesprek wordt gevoerd door
de POH-GGZ die gewend is dit soort beladen gesprekken te hebben en
risico-inschattingen kan maken op gevaar voor de patiënt en hier vervolgens op
kan handelen (door interventie of passende doorverwijzing).