Verkennen van de toepassing van een nieuwe test voor de functie van bloedplaatjes bij patienten met stabiele slagaderverkalking.

Bloedplaatjes vormen een essentieel onderdeel van de stolling in bloed. Het
remmen van activatie van bloedplaatjes is belangrijk bij patiënten met
slagadervernauwing in bijvoorbeeld de slagaders rond het hart, maar ook die
elders in het lichaam. Dee plaatjesremming van patiënten met vernauwingen in
slagaders wordt veelal met standaarddoseringen en standaard medicatie gedaan.
Vaak is deze standaard dosering goed en effectief voor de meeste mensen, maar
de manier waarop de bloedplaatjes van een individu reageren kan belangrijk
verschillen tussen mensen. Deze verschillen kunnen worden veroorzaakt door veel
factoren waaronder het erfelijk materiaal, maar ook factoren uit de omgeving
zoals andere medicatie, roken en voeding.

Onderzoek toont aan dat het meten van activiteit van bloedplaatjes na starten
van medicatie kan helpen om de juiste dosering voor de individuele patiënt. De
meting wordt uitgevoerd met direct afgenomen bloed, en bepaalt hoe
bloedplaatjes blijven *plakken* en een stolsel vormen aan een oppervlakte dat
behandeld is met stofjes die ook in de wand van bloedvaten voorkomen. Het
probleem van deze testen is dat ze meestal maar 1 stofje gebruiken om de
*plakkerigheid* en stolselvorming van bloedplaatjes te testen, terwijl er in de
wand van bloedvaten veel van dit soort stofjes tegelijkertijd voorkomen, en ook
in verschillende combinaties.

Recent is er door onderzoekers van de Universiteit Maastricht een methode
ontwikkeld om in bloed om stolselvorming te testen met meerdere stoffen uit de
vaatwand tegelijkertijd, en in verschillende combinaties. Deze methode werkte
heel fraai met bloed van proefdieren, en is ook getest met bloed van 6 gezonde
vrijwilligers en 4 patiënten met een heel bijzondere stollingsstoornis.

Als we deze methode willen gaan gebruiken in de praktijk, dan is het belangrijk
dat we bloed kunnen onderzoeken van mensen bij wie bloedverdunners vaak worden
voorgeschreven. En dat we deze resultaten kunnen vergelijken met bloed van een
groep gezonde proefpersonen.

Het onderzoek heeft als doel de functie van bloedplaatjes te testen met de
nieuw ontwikkelde functietest, zoals hierboven beschreven. Onze hypothese is
dat de plaatjesfunctietest meerdere verschillen laat zien tussen de
plaatjesfunctie van patienten met stabiel coronairlijden en
bloedplaatjesaggregatieremming versus plaatjesfunctie van gezonde
proefpersonen. Het bloed van de gezonde proefpersonen wordt na afname behandeld
met bloedplaatjesaggregatieremming ter vergelijk.

Door ontwikkeling van een dataset van plaatjesfunctie bij normalen en
patiënten, kunnen mogelijk in de toekomst patiënten gevonden worden die
abnormaal op medicatie reageren.

Bij proefpersonen die voldoen aan in- en exclusiecriteria wordt bij een enkele
visite 15 ml bloed afgenomen. Bloed wordt afgenomen bij een populatie van
stabiel coronairlijden en een groep gezonde proefpersonen. Voor analytische
variatie worden alle plaatjesfunctietesten in duplo verricht.
Bloedplaatjesactivatie wordt gemeten met een nieuw ontwikkelde "multi-microspot
test", waarin meerdere factoren die verantwoordelijk zijn voor
plaatjesactivatie tegelijkertijd en in verschillende combinaties gemeten kunnen
worden. Na bepaling van de reguliere plaatjesactivatie bij beide groepen kunnen
diverse remmers en activatoren van stolling gebruikt worden op dit bloed om
onderliggende mechanismen verder te ontrafelen.

Gering risico, de belasting van de patient bestaat uit een eenmalige visite
waarbij 15 ml bloed afgenomen wordt