Vaatreactiviteit van patiënten met hartfalen, ex- en in vivo vaatresponse.

Vasoplegie is een syndroom gedefinieerd door hypotensie, een hoge cardiac index
en de continue behoefte aan vasopressie. Het ontstaat in 5-25% van de patiënten
die hartchirurgie ondergaan waarbij gebruik wordt gemaakt van de
hartlongmachine en is geassocieerd met een toegenomen morbiditeit en
mortaliteit. Vasoplegie is het resultaat van activatie van verschillende
vasodilatatie pathways, inactivatie van vasoconstrictie pathways en resistentie
tegen vasopressie, maar de precieze etiologie is onduidelijk. Belangrijke
risicofactoren voor het ontwikkelen van vasoplegie na hartchirurgie zijn een
linkerventrikel ejectie fractie (LVEF) <30%, het gebruik van de hartlongmachine
en duur van het gebruik van de hartlongmachine. Onze hypothese is dat patiënten
met chronisch hartfalen de reactiviteit van het vaatsysteem is veranderd door
continue endogene adrenerge stimulatie, welke resulteert in down regulatie
en/of desensitisatie van *1-adrenoreceptoren in de vaten. Het vaatsysteem van
patiënten met hartfalen kan makkelijk uit balans worden geduwd door de
systemische ontsteking reactie (SIRS), welke wordt veroorzaakt door de
hartlongmachine en het chirurgische trauma. Dit leidt er toe dat deze patiënten
sneller vasopleeg worden. Ook activatie van inducible nitric oxide synthase,
activatie van adenosine triphosphate dependent potassium channels en een tekort
aan arginine vasopressin, spelen mogelijk een grote rol.

Het primaire doel is het analyseren van de vaatreactiviteit van het vaatsysteem
in patiënten met en zonder hartfalen, in- en ex vivo. Secundaire doelen zijn
het identificeren van signaal transductie pathways die geassocieerd zijn met de
veranderde vasoreactiviteit in deze patiëntengroep en het analyseren van de
vasoreactiviteit van het vaatsysteem in patiënten met en zonder vasoplegie, in-
en ex vivo.

Prospectieve, cross-sectionele studie.

Tijdens fase 1 volgt het protocol standaard zorg, afgezien van 5 fenylefrine
challenges, 1 biopt uit het incisie gebied, 5 bloed samples (20 ml per stuk,
100 ml totaal), 1 urine sample en 2 vasodilatatie testen. Tijdens fase 2 van
het onderzoek zal er alleen een biopt worden genomen uit het incisie gebied.
Patiënten die in de studie worden geïncludeerd hebben geen direct voordeel aan
de studie, maar het begrijpen van het verschil in de vaatreactiviteit tussen
patiënten met en zonder hartfalen, kan mogelijk leiden tot preventieve
strategieën of therapeutische opties voor vasoplegie. Dit zal vervolgens leiden
tot veiligere ingrepen en een verbeterde uitkomst. Het is niet in de lijn der
verwachting dat de metingen die nodig zijn om de studie parameters vast te
stellen, de uitkomst negatief zullen beïnvloeden.