Spiergezondheid en vermoeidheid bij mensen met lange-termijn Covid-19 klachten en Myalgische Encefalomyelitis/Chronisch Vermoeidheid Syndroom

PASC en ME/CFS zijn ernstig invaliderende ziekten die gekenmerkt worden door
chronischec vermoeidheid, post-exertionale malaise (PEM), cognitieve problemen
met autonome, neuroendocriene, immunologische en cognitieve betrokkendheid. Met
name spierproblemen zoals extreme vermoeidheid, slapheid van de spier en
spierpijn zijn klachten die veel impact hebben op de kwaliteit van leven. Het
belangrijkste symptoom PEM onderscheid PASC en ME/CFS van andere
vermoeidheidsyndromen en is gekarakteriseerd door episoden van extreme
vermoeidheid, slaapproblemen, cognitieve achteruitgang en spierpijnen na
inspanning wat dagen tot weken kan aanhouden.

Een aanwijzing of PASC en ME/CFS mechanismen beter te begrijpen is dat er vaak
een infectieuze oorzaak vooraf gaat. Na SARS-CoV-2 infectie zien we dat 10-30%
van de patiënten lange termijn klachten overhoud. PEM is hierin een van de
hoofdklachten wordt ook in de internationale criteria voor PASC en ME/CFS
aangehouden. Er is nog weinig bekend over de onderliggende pathofysiologie van
spierafwijkingen en PEM. Geen behandeling is mogelijk apart van temporiseren en
het vermijden van inspanning.

Veel PASC en ME/CFS patiënten ervaren mild tot ernstige spierproblemen. Dit
doet vermoeden dat structurele afwijkingen aan de basis liggen van PASC en
ME/CFS. In deze studie zullen we de veranderingen van de spier structuur en
functie onderzoeken wat meer duidelijkheid kan geven over PEM in PASC en
ME/CFS.

Om inzicht te krijgen of skeletspieraanpassingen post-exertionele
vermoeidheidsmalaise bij patiënten met PASC en ME/CFS kunnen verklaren, zal de
huidige studie zich richten op de volgende doelstellingen:

Primaire doelen:
• Het bepalen van markers voor de structuur en functie van de skeletspieren
(zoals mitochondriale ultrastructuur en functie, virale infiltratie,
metabolietconcentraties, myokinesecretie) en circulerende factoren bij
patiënten met PASC, ME/CFS en gezonde controles.

Secundaire doelstellingen:
• Om elk van de bovenstaande variabelen zowel voor als na inductie van
post-exertionele malaise te bepalen, en de relaties te beoordelen tussen de
metingen verkregen uit spierbiopten en inspanningstolerantie.
• Om te bepalen of hartslagvariabiliteit kan worden gebruikt als biomarker voor
post-exertionele malaise bij patiënten met PASC en ME/CFS

Case-control studie met beoordelingen voor en na een inductie van
post-exertionele malaise. 26 personen met PASC, 26 personen met ME/CFS en 30
gematchte gezonde controles die hersteld zijn van een Covid-19-infectie, zullen
voor het onderzoek worden gerekruteerd. Deelnemers moeten het laboratorium
bezoeken voor in totaal 5 experimentele sessies, met een duur van ongeveer 8
uur. Metingen vinden plaats binnen een tijdvenster van 2 weken, met een
additionele meting 1 jaar na het begin van de studie. Zie figuur 1 voor een
overzicht van de onderzoeksopzet.

Deelnemers moeten het laboratorium vijf keer bezoeken in een periode van 2
weken onmiddellijk voorafgaand aan en volgend op een maximale inspanningstest.
Er zal tevens één bloedafname, 1 jaar na data plaatsvinden. Na het eerste
bezoek zullen de deelnemers worden gevraagd om de data voor de volgende
bezoeken in de komende 6 weken persoonlijk in het laboratorium te bevestigen.
Deelnemers zullen worden geïnstrueerd om binnen de 24 uur voorafgaand aan elke
inspanningstest geen alcohol te consumeren of zware lichamelijke inspanning te
verrichten en zich gedurende ten minste 3 uur te onthouden van cafeïnegebruik.

Een spierbiopsie is een invasieve procedure, maar de procedure is relatief
eenvoudig en vormt weinig risico voor de deelnemers (Derry et al., 2009;
Edwards et al., 1983). Ten eerste is er een extreem laag risico op een
allergische reactie op de injectie met lokaal anestheticum. Tijdens de
naaldbiopsie (die ongeveer 5 seconden duurt) kunnen deelnemers licht ongemak
ervaren, zoals een gevoel van druk. Het ongemak of ervaren spierstijfheid na de
naaldbiopsie zou binnen een of twee dagen na de procedure moeten verdwijnen en
is meestal goed onder controle te houden met pijnstillers. Er is een zeer laag
risico op inwendige bloedingen op de biopsieplaats, wat kan resulteren in meer
langdurige pijn en stijfheid in het been. Proefpersonen beginnen echter
routinematig binnen één tot twee dagen na de biopsie op normale capaciteit te
trainen. Lokale blauwe plekken en flauwvallen kunnen optreden, hoewel deze
gebeurtenissen niet vaak voorkomen. Hoewel er een zeer zeldzaam risico (< 0,5%)
is op beschadiging van een spierweefsel of een kleine zenuwtak, wat kan leiden
tot gedeeltelijke zwakte van de m. vastus lateralis, zou dit waarschijnlijk
geen invloed hebben op de dagelijkse activiteiten. Zenuwletsels verdwijnen
meestal binnen 8-12 maanden, maar er is een theoretisch risico op lichte
beenzwakte. Bovendien kan er een risico op wondinfectie zijn bij de procedure,
hoewel dit risico minimaal is omdat naaldbiopten onder steriele omstandigheden
worden genomen. In de meeste gevallen zal de spierbiopsie slechts resulteren in
een klein litteken, dat meestal binnen 12 maanden verdwijnt. Om een **goede
genezing van de incisie mogelijk te maken en het risico op infectie tot een
minimum te beperken, dienen proefpersonen gedurende 4 dagen na de biopsie
langdurige onderdompeling in water te vermijden. Herhaalbiopten worden ook goed
verdragen en maken daarom vervolgonderzoek na een interventie mogelijk (Edwards
et al., 1983). Bovendien brengen spiernaaldbiopten geen nadelige effecten of
extra risico's met zich mee voor de latere fysieke prestaties, zoals eerder
onderzoek heeft aangetoond (Altenburg et al., 2007; Babcock et al., 2012;
Stathis et al., 1994; Withers et al. 1991).