Diabetes door afleiding? Het effect van afgeleide consumptie op glucoseschommelingen

Zwangerschapsdiabetes (GDM) wordt gedefinieerd als diabetes gediagnosticeerd in
het tweede of derde trimester van de zwangerschap die voorafgaand aan de
zwangerschap geen duidelijk openlijke diabetes was. GDM wordt in verband
gebracht met nadelige gevolgen voor moeder en kind. Vrouwen met GDM hebben een
grotere bloedglucosefluctuatie of glycemische variabiliteit (GV), wat een
sterke voorspeller is van complicaties voor zowel het kind als de moeder,
tijdens en na de bevalling. In deze studie stellen we voor dat niet alleen de
hoeveelheid en inhoud van voedsel van invloed zijn op GV, maar dat eetgewoonten
(met of zonder afleiding) ook van invloed kunnen zijn op GV bij GDM.
Tegenwoordig besteden mensen steeds minder aandacht aan hun maaltijden en zijn
ze vaak tegelijkertijd met andere activiteiten bezig. Omdat de mentale
capaciteit beperkt is, resulteerde dit in minder zintuiglijke informatie zoals
smaak. Deze verminderde sensorische verwerking als gevolg van afgeleide
consumptie kan de glucose-insuline-signaleringsroute ontregelen, wat resulteert
in (milde) hyperglycemie en verhoogde GV. Bij vrouwen met GDM zijn
postprandiale glucosespiegels en GV hoger dan bij mensen met een normale
glucosetolerantie. Dit kan vrouwen met GDM vatbaarder maken voor de
ontregelende effecten van afgeleide consumptie, wat GV en postprandiale
hyperglycemie verder zou kunnen overdrijven en het risico op negatieve
gezondheidsresultaten voor moeder en kind zou kunnen vergroten.

Om het effect van afgeleide consumptie op glucosevariabiliteit bij vrouwen met
zwangerschapsdiabetes te onderzoeken en om modererende effecten van type
afleiding en ervaren stress te onderzoeken.

Observationele studie. Deelnemers eten twee keer een gestandaardiseerde snack
in het lab, één keer met afleiding (een computertaak) en één keer zonder
afleiding. Tijdens de maaltijden worden de glucosespiegels gecontroleerd met
behulp van continue glucosemonitoring (CGM). In de week tussen de labbezoeken
wordt het glucosegehalte gemeten met CGM en wordt afleiding tijdens maaltijden
en maaltijdsamenstelling gemeten via een vragenlijst die via de smartphone
wordt ingevuld.

Dit type paradigma vormt geen significant risico. Deelnemers controleren hun
bloedglucosewaarden met een vingerprik als onderdeel van hun reguliere
behandeling, voor dit onderzoek wordt hen gevraagd dit twee keer extra te doen.
Verder krijgen de deelnemers een snack in het lab tijdens twee bezoeken (30 min
per sessie). Deze snack bestaat uit twee mueslirepen met in totaal 30 g
koolhydraten waarvan 6 g suiker. Deze specifieke snack is zorgvuldig gekozen
door een diëtist om een lichte verhoging van de bloedglucosewaarden te geven.
In vergelijking met de orale glucosetolerantietest die wordt gebruikt voor de
diagnose van GDM, die 75 gram suiker bevat, bevat deze snack relatief weinig
suiker en koolhydraten en past hij in een normaal dieet. Hiernaast zullen hun
glucosespiegels worden gecontroleerd met behulp van continue glucosemonitoring
(CGM) via een sensor die onder de huid van hun arm wordt ingebracht. Deze
techniek is pijnloos en vormt geen enkel risico. Tot slot vullen de deelnemers
enkele korte vragen in via hun smartphone. Samenvattend wordt het risico van
deelname als laag ingeschat en de belasting als minimaal.