SWITCH-SAFE: Het ontrafelen van de (patho)fysiologische mechanismen en potentiele klinische voordelen van een vroege transitie van gecontrolleerde naar geassisteerde beademing

Een cruciale mijlpaal in het traject van de kunstmatig beademde patiënt is de
overgang van volledig gecontroleerde kunstmatige beademing naar geassisteerde
beademing. Tijdens geassisteerde beademing wordt de spontane ademhaling hervat
terwijl het beademingsapparaat de ademhaling ondersteunt. Deze transitie moet
zo vroeg als mogelijk en veilig worden gemaakt, om de schadelijke effecten van
langdurige gecontroleerde beademing en sedatie te beperken. Er zijn echter ook
indirecte aanwijzingen dat overmatige ademarbeid tijdens geassisteerde
beademing mogelijk longschade kan verergeren. Er zijn geen richtlijnen die
ingaan op deze belangrijke mijlpaal in het beademingstraject. De huidige *trial-
and-error*-aanpak slaagt er niet in de individuele variabiliteit te herkennen,
omdat we de P-SILI-risico*s niet nauwkeurig kunnen inschatten.

Het algemene doel is om de (patho)fysiologische mechanismen en potentiële
klinische voordelen van een vooraf gespecificeerde vroege transitie van
gecontroleerde naar geassisteerde beademing te ontrafelen. Het primaire doel is
om de veranderingen in regionale longstress te onderzoeken bij de switch van
gecontroleerde naar geassisteerde beademing.

Fysiologische interventie studie.

De behandelingsinterventie is een vooraf gespecificeerde transitie van gecontroleerde naar geassisteerde ventilatie wanneer de PaO2/FiO2-ratio >= 200 mmHg bereikt.

Zie ook E9. Deze studie zou de patiëntspecifieke kunstmatige beademings kunnen
optimaliseren. Het criterium voor de transitie naar geassisteerde beademing is
weloverwogen en gebaseerd op literatuurbewijs, terwijl de overgang naar
geassisteerde beademing nog niet is toegestaan bij patiënten bij wie spontane
ademhaling niet wordt aanbevolen. Het beperken van de tijd die aan
gecontroleerde beademing en overmatige sedatie wordt besteed, zou de ernstige
complicaties die direct verband houden met (de duur van) kunstmatige beademing
kunnen verminderen en zal naar verwachting het ontwenningsproces voor de
individuele patiënt kunnen versnellen. De risico's voor deelname zijn laag
omdat de meeste procedures ook deel uitmaken van de routinematige klinische
zorg. Metingen omvatten geavanceerde respiratoire monitoring met behulp van EIT
en oesofagusmanometrie; beide technieken brengen minimale risico's met zich mee
en worden vaak bij deze populatie uitgevoerd. De PCCT-scanprocedure brengt
enkele risico's met zich mee die verband houden met het transport naar de
scanfaciliteit, de stralingsdosis en het contrast. Deze scan zal echter niet
plaatsvinden bij patiënten die instabiel zijn voor transport, patiënten met
bekende bijwerkingen van jodiumcontrast krijgen een ander type contrastmiddel,
en de stralingsdosis is laag en vergelijkbaar met de CT-angiografiebeoordeling
(die vaak wordt uitgevoerd bij kunstmatig beademde IC-patiënten met
hypoxemische respiratoire insufficiëntie) terwijl de beeldresolutie en daarmee
diagnostische kwaliteit wordt verbeterd. Tijdens deze fase van het onderzoek
zijn patienten nog gesedeerd en volledig gecontroleerd beademd. Er wordt daarom
geen ongemak verwacht. Het voordeel van deze procedure is dat de PCCT-scan met
hoge resolutie beschikbaar komt voor het klinische team. Er zijn geen risico*s
verbonden aan het verzamelen van biomarkers uit ademcondensaat of bloed (via de
reeds aanwezige arterielijn).