Microvascular Resistance Reserve en Myocardiale Massa
een prospectief exploratieve studie

Coronaire microvasculaire dysfunctie (CMD) wordt steeds meer erkend als een
veelvoorkomende oorzaak van pijn op de borst en wordt geassocieerd met een
verminderde kwaliteit van leven en een slechte klinische uitkomst. Deze
diagnose kan worden overwogen als patiënten pijn op de borst hebben met normale
kransslagaders (ANOCA; angina, niet-obstructieve kransslagaders).
Tot voor kort waren er geen precieze technieken beschikbaar om CMD te evalueren
en te kwantificeren.
Decennia lang werden alleen vervangers van stroming en weerstand gebruikt,
zoals Doppler-CFR en op bolus thermodilutie gebaseerde IMR, die ofwel ruw,
niet-specifiek, moeilijk te verkrijgen zijn bij een aanzienlijk aantal
patiënten, en afhankelijk van de operator.
Sinds 2016 is directe flow- en weerstandsmeting in de coronaire circulatie
haalbaar geworden voor klinisch gebruik in het katheterisatielaboratorium, met
behulp van continue intracoronaire thermodilutie met lage infusiesnelheden van
zoutoplossing.
Deze methode kwantificeert rechtstreeks de absolute coronaire bloedstroom (Q)
en de microvasculaire weerstand (Rµ) in rust en bij hyperemie, waardoor een
nauwkeurige, reproduceerbare en kwantitatieve evaluatie van de coronaire
microcirculatie ontstaat. Dit maakt nu deel uit van de standaardzorg in het
katheterisatielaboratorium bij het onderzoeken van de microcirculatie bij
patiënten met ANOCA.
Dankzij de continue thermodilutiemetingen kan ook direct de berekening van de
microvasculaire weerstandsreserve (MRR) worden uitgevoerd. De index MRR,
geïntroduceerd in 2021, wordt eenvoudigweg berekend op basis van de stroom- en
drukmetingen en is een specifieke maatstaf voor de coronaire microcirculatie,
onafhankelijk van elke vorm van verborgen of openlijke epicardiale ziekte.
Bovendien heeft MRR het theoretische voordeel dat het onafhankelijk is van de
myocardiale massa (perfusieterritorium) die door de betreffende kransslagader
wordt aangevoerd. Direct bewijs voor dit laatste kenmerk bij mensen is tot nu
toe echter niet verkregen.
Het doel van dit verkennende onderzoek is om dergelijk direct bewijs te
verkrijgen door de MRR niet alleen in de proximale LAD-slagader te meten, maar
ook in het midden van de LAD, net distaal van een grote diagonale tak, en aan
te tonen dat beide waarden (bijna) gelijk zijn.

Het primaire doel van deze studie is het vergelijken van de MRR gemeten op twee
locaties in de LAD (proximale LAD en midden-LAD, d.w.z. distaal van de eerste
grote diagonale tak) en om te onderzoeken of de MRR onveranderd blijft bij deze
verandering van de myocardiale massa.

Een prospectief, verkennend onderzoek waarbij MRR werd vergeleken bij 30
patiënten op twee locaties in de LAD-slagader:
Proximale LAD (reguliere meting) en midden-LAD (studiemeting).

geen