De verschillen tussen EMG-MT, OM-MT en NCG als methode voor het vinden van de vuurdrempel van de cortex bij het toepassen van TMS.

Transcraniële Magnetische Stimulatie (TMS) is een effectieve behandeling voor
depressie, vooral bij hardnekkige of therapieresistente depressies. Sinds de
ontdekking ervan in 1985 door Anthony Barker (Barker et al., 1985), werd TMS
voor het eerst als behandeling voor depressie toegepast door Mark George in
1995. Het is een door de FDA goedgekeurde behandeling sinds 2008 (George,
2010). Een cruciale stap in de door de FDA goedgekeurde protocollen is het
bepalen van de rustende Motorische Drempel (Motor Threshold, MT) van de
individuele patiënt, waarmee de clinicus de minimaal therapeutisch effectieve
stimulatiesterkte kan inschatten. Tegenwoordig kunnen drie verschillende
methoden worden gebruikt om de MT vast te stellen, die elk tot verschillende
MT-schattingen binnen dezelfde patiënt kunnen leiden. De drie methoden zijn als
volgt: het meten van de elektromyogram (EMG) van de abductor pollicis-spier in
de duim tijdens het toepassen van TMS op de motorische cortex die
verantwoordelijk is voor de beweging van de duim (EMG-MT), het waarnemen van
een spiertrekking in de hand tijdens stimulatie van hetzelfde gebied (OM-MT)
(Westin et al., 2014), of het meten van een vertraging van de hartslag na
stimulatie van de dorsolaterale prefrontale cortex (DLPFC) (Dijkstra et al.,
2023).

In deze studie zullen we drie hoofdmethoden vergelijken voor het bepalen van de
individuele MT binnen dezelfde proefpersoon, om te beoordelen of er
significante verschillen tussen deze methoden zijn. Daarnaast zullen we,
aangezien pijn een van de meest voorkomende bijwerkingen is tijdens TMS, het
waargenomen pijnniveau onderzoeken bij het toepassen van het meest gebruikte
protocol voor depressie, gebaseerd op de EMG-MT- of OM-MT-bepalingsmethoden.

Een experimenteel design met herhaalde metingen zal worden toegepast, waarbij
drie verschillende methoden voor het vaststellen van de corticale drempel
binnen elke proefpersoon worden vergeleken. De volgorde waarin deze methoden
worden toegepast, zal deels worden uitgebalanceerd tussen de proefpersonen.
Voor het secundaire doel zal de mate van pijn of ongemak tijdens therapeutische
stimulatie binnen één proefpersoon worden vergeleken tussen twee condities
(gebaseerd op de OM-MT of EMG-MT).

Er worden geen directe voordelen verwacht voor de proefpersonen door deelname
aan deze studie. De totale belasting van deze studie bedraagt 90 minuten per
proefpersoon voor het gehele experiment. TMS wordt beschouwd als een veilige
behandeloptie met weinig bijwerkingen. De meest voorkomende bijwerking is
lokale pijn tijdens de stimulatie, soms gevolgd door hoofdpijn. TMS wordt als
een veilige en effectieve methode beschouwd, mits de veiligheidsrichtlijnen en
aanbevelingen voor het toepassen van TMS bij mensen worden gevolgd (Rossi et
al., 2021). Als een proefpersoon zich ongemakkelijk voelt bij een aspect van de
procedure en wil stoppen, wordt de sessie onmiddellijk beëindigd